رواية مكالمة بالغلط الفصل الرابع 4 بقلم شيماء فرج
رواية مكالمة بالغلط الفصل الرابع 4
تانى يوم الصبح سمير اتصل ببوسى
سمير:صباح الفل ياقمر
بوسى:صباح الورد والفل والياسمين على عيونك
سمير:ايه الكلام الحلو ده
بوسى:انت إللى كلامك حلو وبيخلينى فى دنيا تانيه
سمير:ربنا يقدرني وأسعدك
بوسى :اللهم امين
سمير:حبيبى عاوز عنوان شغل بابا ومواعيده
بوسى بخوف:بابا بيشتغل فى مصنع كرتون فى برج العرب وبيكون هناك الساعه٩الصبح لحد الساعه ٥ المغرب
سمير:تمام انا حروحله الشغل
بوسى:طيب ماتيجى البيت
سمير:لا ياحبى فى الشغل احسن لانه حيخاف من ردود أفعاله ان حد يسمعها
بوسى:صح ياحبيبى عندك حق
سمير كان بيتكلم معى بوسى وهو فى طريقه من الغردقه للاسكندريه
بوسى خرجت من أوضتها فرحانه ومبسوطه كل إللى شاغل بالها انه حييجى يتقدملها يتجوزها ومافكرتش فى كلامه ولا انه عاوز يروح لابوها الشغل واختار شغله بالذات علشان يكون نقطة ضعف له مافكرتش انها بتتعامل مع عقليه مش سهله وانها طفله عمر عقلها ماحيوازن عقله أبدأ
ام بوسى شافتها والابتسامة مرسومه على وشها
الام:خير ايه إللى بيضحكك على وش الصبح
بوسى:فى ايه ياماما هى دى صباح الخير
الام:وانتى من امتى بتقولى صباح الخير انتى تعرفى تقولى صباح الغلاسه صباح الهزار صباح الرخامه
بوسى:بكره ترتاحى من غلاستى
الام:ليه ناويه تسافرى
بوسى:لا اقصد لما اتجوز
الام:لسه بدرى على الكلام ده انتى لسه صغيره وعلى مايبجى الوقت ده حتكونى جننتينى
بوسى:أنا صغيره ده انا عندى ١٦سنه ده البنات فى الصعيد والأرياف يتجوزوا وهما أصغر منى
الام:الكلام ده كان زمان أيام الجهل والفقر دلوقتى الناس اتحضرت واتعلمت وعرفت أن البنت إللى بتتجوز فى سن صغير بتتعب صحيا جدا
بوسى بدأت تقلق من كلام أمها هى كانت مفكره ان امها حتقف فى صفها لما سمير يتقدم لكن اكتشفت ان امها عندها أسباب للرفض كمان
قفلت بوسى النقاش وقلبت الموضوع هزار بعد ماانقذها صوت نور صاحبتها وهى بتنادى عليها كالعاده
نزلت بوسى وقابلت نور وحكيتلها كل إللى حصل معاها لكن رد نور كمان معجبهاش
نور:انتى بتقولى ايه حيروح لباباكى الشغل
بوسى:أيوه وانا فرحانه
نور:وحتبقى فرحانه اكتر لما أبوكى يرجع يديكى العلقه المتينه ان شاء الله
بوسى:انتى بتتمنيلى اتضرب يانور كده برده
نور:عارفه يابوسى انا لو مش خايفه عليكى مش حقولك كده لكن انتى عاوزه إللى يهاودك مش إللى ينصحك
بوسى:انتى غلسه والله انا بحبك وانتى اختى ونفسى تفرحيلى
نور:افرحلك فى خطوه صح تعمليها مش تنهى حياتك قبل ماتبدأ
بوسى:انا تعبت من كتر مابشرحلك احساسى من ناحيته انا بحببببببه
نور بنفس طريقة بوسي:كل ده وووووووهم
وصل البنات المدرسه وقابلوا صاحبتهم التالته رشا
رشا:فى ايه مالكم مكشرين كده ليه
بوسى:علشان نور عملالى فيها عاقله
نور:لا علشان بنصحها بالصح
رشا :بس خلاص برضوا بحكمى
بوسى ونور:أيوه
رشا :خلاص تحكولى وانا حقولكم مين الصح
حكت بوسى الموضوع من أول ماحصل وضحكت نور وجهة نظرها وياريتهم ماحكوا
رشا:ليه يانور بتعقديها فى وشها هو حد يلاقى راجل زى ده يحبه
تور:يابنتي كبير اوى افهمى
رشا:وايه يعنى سنه ماهى بتقولك مش باين على شكله وانتى اعترفتى بكده
تور:هو الموضوع شكل وبس
رشا:اسمعى يابوسى أوعى تضيعيه من ايدك هو حد لاقى ده شباب اليومين دول كلهم بياخدوا المصروف لكن ده يهنيكى ويدلعك ويعتبرك بنته وياسلام بقى لو عرفتى تتدلعى عليه حتاخدى عينيه
نور:انتى كمان بتقويها وبتعلميها تعمل ايه ربنا يهديكم
بوسى:المشكله ان بابا مش حيوافق وسمير قاللى انى اقدر اخليه يوافق لكن مش عارفه اعمل ايه وخايفه ماقدرش على بابا وسمير يفكرنى مش عوزاه
رشا:ولا يهمك سيبيها عليا انا
اما سمير كان وصل اسكندريه وعرف بوصل لمكان شغل والد بوسى وطلب من امن الشركه يناديه
خرج الحاج عبدالله وهو قلقان مين إللى ممكن يجيله شغله
عبدالله:اهلا وسهلا خير أؤمرنى
سمير:ممكن نقعد فى العربيه نتكلم شويه
عبد الله:ماشى اتفضل
ركبوا عربية سمير وكانت واقفه قدام باب الشركه
عبد الله :حضرتك تعرفنى
سمير:انا أول مره اشوف حضرتك لكن طبعا اسمع عنك كل خير وانا ليا طلب عندك وحبيت اجيلك هنا بعيد عن البيت اعرفك بنفسى الأول
عرف سمير نفسه لعبد الله عرفه شغله وسكنه وكل حاجه عنه ماعدا سنه
عبد الله:اهلا و سهلا لكن حضرتك ماقولتش طلبك منى لحد دلوقتى
سمير:طالب ايد بنت حضرتك الانسه بسنت
عبد الله بصدمه:طالب ايد بنتى تعمل بيها ايه
سمير:اتجوزها ياحاج
عبدالله :بنتى انا دى عندها ١٦ سنه
سمير بابتسامه خبيثه:عارف انها صغيره لكن انا اعجبت بيها جدا وحبيت ادخل البيت من بابه
عبدالله:هو حضرتك مش ملاحظ فرق السن ده انت يكون أكبر منها ب١٥ سنه
سمير:عارف ان الفرق كبير لكن المهم حغيرها ازاى انا اقدر اوفرلها كل طلباتها وحعملها كل إللى هى عوزاه
عبد الله:صحيح انا امكانيتى مش زيك خالص لكن انا على اد مابقدر مش بنقصها حاجه
سمير:انا مااقصدش كده طبعا انا اقصد انها مش حتحس بفرق السن ده أبدأ معايا
عبد الله:بس بنتى لسه بتدرس
سمير:وانا حسيبها تكمل تعليمها واول ماتخلص الثانوى حقدملها فى اكبرجامعه خاصه
عبد الله بعد مافاق من الصدمه:هو حضرتك عرفت بسنت منين
سمير بكدب:انا كنت فى زياره الاسكندريه وشوفتها ماشيه اعجبت بيها وسألت عليها عرفت انها بنتك وانا زى مابقولك حبيت اكون دوغرى واجى اقابلك
عبد الله:لكن انا اسف طلبك مرفوض انا بنتى لسه صغيره
سمير :عموما انا مش مستعجل على قرارك ده الكارت بتاعى فى كل ارقامى وعنوان شركتى تقدر تسأل عنى وبعدين تبلغنى بردك
عبد الله وهو بياخد الكارت:ان شاء الله
سمير:يسعدنى جدا انى اسمع موافقتك
عبد الله بملل:ان شاء الله عن اذنك علشان عندى شغل
سمير:اه طبعا اتفضل
نزل عبد الله من عربية سمير وهو حيتجنن من بروده وبيفكر ازاى قدر يوصله بسهوله كده وبدأ الشك يدخل لقلبه من ناحية بنته انها ممكن تكون تعرفه وقرر ان لما يرجع البيت يفاتحها فى الموضوع ويشوف ردها وعلى أساسه يتصرف معاها
سمير مشى بعربيته واتصل على رقم بوسى إللى كانت مستنيه تليفونه بالرغم الصبر وماركزتش فى أى شرح لأى مدرس دخل الفصل واول ماحست باهتزاز التليفون فى جيبها استاذنت من المدرس بحجة دخول التواليت وخرجت من الفصل ترد عليه
بوسى:الو ايه ياحبيبى عملت ايه قابلت بابا رفض مش كده
سمير وهو بيضحك:بس بس على مهلك شويه اه يا ستى قابلته
بوسى:وقالك ايه
سمير:هو رفض طبعا لكن انا اديته فرصه يفكر ويسأل ويرد عليا
بوسى:خلاص مادام بابا رفض يبقى قالك كده علشان يمشيك بس
سمير:ماانا عارف لكن انا مش حييأس من أول محاوله وانتى كمان لازم تساعديني
بوسى:اساعدك ازاى بس
سمير:مش عارف فكرى ولا انتى مش عاوزه تكونى معايا فى اقرب وقت
بوسى بخزن:انت عارف انى نفسى اكون معاك دلوقتى
سمير:عموما ياقلبى انا حستناكى عند المدرسه وانتى خارجه نروح تستلمى التليفون واعزمك على الغدا لانى حجزت هنا فى فندق لحد مااشوف اخرتها مع باباكى
بوسى بفرحه:بجد يعنى حاشوفك انهارده
سمير:أيوه ياقمر ى
بوسى:بحب اوى كلمة قمرى دى منك
سمير:طبعا مش انتى قمرى إللى نور حياتى المضلمه دى
بوسى بهيام:وانا بحبك انت
سمير:يلا خلصى دراستك وانا حعدى عليكى
قفلت بوسى التليفون ودخلت تجرى على رشا صاحبتها إللى وعدتها بخطه تخلى اهلها يوافقوا على الجواز
بوسى:الحقينى بقى ياست رشا
رشا:ايه باباكى رفض
بوسى:أيوه طبعا
رشا :تعالى اقعدى وانا حقولك تعملى ايه بالظبط
قعدت بوسى جنب رشا إللى عرفتها حيتعمل ايه وبعدها بسرعه خلص اليوم الدراسى وخرجت بوسى
نور:يلا يابوسى ولا انتى رايحه فى مكان
بوسى:اه عندى درس
نور باستغراب:درس ايه يابنتي انتى مش كل دروسك معايا
بوسى:انتى إللى نسيتى انى باخد مقايسات لواحدى مع رشا
نور :بس معاده مش انهارده
بوسى بكذب:لا المستر خلاه انهارده ابقى قولى لماما وانتى راجعه
نور:خلاص ماشى
مشيت نور وبوسى شافت عربية سمير وراحت ركبت معاه
سمير:ايه القمر إللى ركب جنبى ده وحشتينى
بوسى:وانت كمان وحشتنى اوى
سمير:تحبى تروحى فين
بوسى :اي مكان انت عاوزه
سمير:تعالى نجيب التليفون ونشوف أى مكان قريب نتغدى فيه علشان ماتتأخريش
بوسى:ماشى
طبعا بوسى كانت طايره من السعاده ومش فارق معاها أى حاجه غير انها معاه
استلمت التليفون واتبهرت بيه جدا لانه كان غالى اوى وكانت نفسها تشتريه من أول ماشافت اعلاناته
سمير:عجبك ياقلبى
بوسى:ده كان حلمى انى امسكه
سمير:وانا ربنا خلقنى علشان احقق أحلامك
بوسى:ربنا يخليك ليا بس ده غالى جدا
سمير:هشششش مش عاوز اسمع الكلمه دى منك تانى انتى تحلمى وانا انفذ مهما كان حيكلفنى حتى وان كلفنى عمرى نفسه
بوسى:يسلملى عمرك كله
سمير وهو بيبوس ايدها :تسلميلي انتى ياقمر ى
بعدها راحوا اتغدوا سندوتشات سريعه وهما فى العربيه لان بوسى ماحبتش تخرج معاه بلبس المدرسه
وصلها سمير لأقرب مكان لقيتها بعد ماتواعدوا انه يكلمها يشوف باباها عمل ايه وأنه حيشوفها بكره
لكن بوسى ماكنتش تعرف ايه إللى مستنيها فى البيت
رجعت بوسى البيت واول مادخلت من باب الشقه لقيت باباها قاعد على كرسى الانتريه مستنيها على عكس عادته دايما هى إللى بترجع الأول
بوسى :سلام عليكم
الاب:وعليكم السلام
بوسى:ايه يابابا رجعت بدرى انهارده يعنى
الاب:لا عادى ادخلى غيرى ابيك وتعالى عاوزك
دخلت بوسى على أوضتها غيرت لبسها وهى خارجه عدت على مامتها فى المطبخ يمكن تعرف منها حاجه
بوسى:ماما هو بابا عاوزنى فى ايه
الام:مش عارفه بس هو من ساعة مارجع وهو قاعد مستنيكى انتى عملتى حاجه فى المدرسه
بوسى:لا والله
الام:طيب روحى وانا جايه وراكى
خرجت بوسى لابوها
بوسى:نعم يابابا حضرتك عاوزنى فى حاجه
الاب:اسمعى يابوسى اما حتكلم معاكى ومش عاوزك تدارى عنى حاجه لانى لو عرفت انك كدبتى ودريتى عليا مش حيحصلك كويس
بوسى:عاوز تعرف ايه يابابا
الاب:انتى تعرفى واحد اسمه سمير الكردى
بوسى بكدب:لا مين ده
الاب:يابوسى قولى الحقيقه
بوسى:قولت لحضرتك لأ
الاب:انتى كدابه
بوسى:لا يابابا مش كدابه
الاب بمراوغه:لكن هو قاللى انه يعرفك
بوسى متسرعه:لا ماقلكش كده
الاب بعصبيه:يعنى تعرفيه وكأنك كمان قالك قاللى ايه وماقالش ايه اه يابنت ال........ ياقليلة الربايه
ورفع ايده ونزل على وشها بقلم لفها للاتجاه التانى من قوته
بوسى ببكاء:بتضربنى يابابا انا معملتش حاجه غلط ده جالك علشان يتجوزنى
الاب:انتى مجنونه ده أكبر منك وجواز ايه فى السن ده
الام بعد ماسمعت دوله جت تجرى من المطبخ
الام:جواز مين إللى يتجوز وانتى تعرفيه منين انتى بتستغفلينا هى دى اخر ربايتنا
الاب:رايحه ابعتيلى واحد أكبر منها ييجى ب١٥ سنه بتقولى عاوز يتجوزها وبنتك تعرفه وانتى نايمه على ودانك ياست هانم
الام:اه ياقليلة الأدب ياسافله جيبتيلى الكلام منك لله ياشيخه
الاب:انتى كل إللى همك الكلام مش همك عمايل بنتك
الام:يوووه ياحاج ماانت أول ماجيبت الحق جيبته عليا انا
الاب:البنت دى مالهاش خروج من البيت ولا تروح المدرسه تانى
بوسى:لا يابابا حرام عليك
الاب:ومش حرام عليكى تكونى ثقتى فيكى وهاتى التليفون إللى معاكى ده
اخد عبد الله التليفون بتاعها ومايعرفش ان العريس جابلها واحد تانى وبالخط بتاعه كمان وفتحلها عليه النت علشان يتواصل معاها فى كل وقت
دخلت بوسى على أوضتها وقفلت على نفسها الباب وكلمت سمير
بوسى:الو سمير الحقنى
سمير:مالك ياحبيبتى فيكى ايه
بوسى:بابا ضربنى ومنعنى من المدرسه والخروج واخد تليفونى
سمير:خلاص ياحبيبى سيبيه يهدأ شويه وانتى معاكى تليفون كلمينى منه لحد ما يهدأ وهو عمره ماحيقعدك من المدرسه نهائي هو بيهددك بس
بوسى:بس انا خايفه منه اوى
سمير:ماتخافيش وانا يومين وحاجيله البيت تانى
بوسى:بجد
سمير:ايوه طبعا انا مش حسيبك مهما حصل
بوسى:ربنا يخليك ليا
سمير:ويخليكى ياقمر ى
بوسى:انا حقفل دلوقتى علشان بابا بره
سمير:ماشى ياحبيبتى سلام
بوسى :سلام
قفلت مع سمير وكان كل همها انها تضغط على ابوها يوافق على جوازها من سمير قبل مايجيله المره التانيه كانت خايفه لسمير يزهق من رفض أبوها ويمشى وعاوزه تثبتله انها عملت المستحيل علشان تكون معاه
كلمت رشا صاحبتها
بوسى:الو رشا بابا عرف وضربنى
رشا :خلاص ننفذ الخطه
بوسى:بس ده منعنى من الخروج خالص اقابلك ازاى
رشا: ولا يهمك انا حجيلك كانك واخده منى كتاب وانا محتاجاه واجيبلك الامانه معايا
بوسى:ماشى حستناكى بكره أوعى تتأخرى
قفلت بوسى مع رشا وقعدت فى سريرها تفكر حتنفذ خطة رشا ازاى