رواية صفقة عمري الفصل السابع والعشرون بقلم ياسمين سمير
رواية صفقة عمري الفصل السابع والعشرون
نبدء على بركه الله
ينزل قاسم وبجواره روعه التى تحمل الطفل
سانيه :صباح الورد عليكم
قاسم :صباح الخير
روعه :صباح الخير ي ماما
سانيه وهيا تمد يديها :هاتو حفيدى بقا وحشنى اوووى
روعه وهيا تضع صغيرها بحرص بين يد سانيه
سانيه :بسم الله ماشاء الله شكلك ي قاسم
قاسم :بقا انا كنت عسل كدا
سانيه :كنت زى القمر ف تمامه
روعه :خالى بالك ي ماما
سانيه :هههه ي حبيبتى انا ربيت اتنين قبل كدا وعارفه كل حاجه متخافيش
قاسم :امال فين فاطمه
سانيه وهيا مشغول مع الطفل :منزلتش البت فتحيه طلعت قالتلها مش هفطر
قاسم :هطلعلها
سانيه :ايوا ي ولدى دى منزلتش من امبارح
قاسم :حاضر
يذهب الى غرفه فاطمه
ف غرفه فاطمه
فاطمه :ايوا زى قولتلك
نرمين :لا لا انتى اتجننتى
فاطمه بعصبيه :اتجننت ايه دا الحل الوحيد لازم اخلص منها
نرمين :حرام عليكى لى دا كله
فاطمه :اسمعى منى ولما تكلميه وتتفقى معاه عشان يخلص منها كلمنى
يفتح قاسم الباب
قاسم والشر يتطاير من عينه :يخلص من مين
فاطمه بصدمه :قاسم
قاسم :يخلص من مين انطقى
فاطمه بتردد وارتباك :في ايه ي قاسم دى نرمين
قاسم :افتحى تلفونك
تقوم فاطمه بفتح هاتفها ليرى ان اخر مكالمه من نرمين
قاسم وهو يعطيها الهاتف :تخلص من ايه بقا
فاطمه بارتباك :كان في شويه حاجات قديمه عندها بتاعتى قولتلها تخلص منهم
قاسم بشك :بس انتى قولتى يخلص معنى كدا ان ف شخص ف الموضوع
فاطمه :ايوا ايوا دا واحد هيا عارفاه هياخد الحاجات دى ويتخلص منها بس
قاسم ينظر اليها بشك :انزلى افطرى
فاطمه :اه اه طبعا هغير بس
قاسم :طيب خلصى وانزلى
ثم يخرج قاسم
على السفره
سامر :كبرتونى خااالص والله
روعه :ههه لى بس
سامر :انا مش مصدق نفسى انا بقيت عم وكدا زى الناس
سانيه :ههههههههههههههه ايه ي ولد دا انت خلاص هتتجوز اهو
سامر وهو ينظر الى روعه :لا خلاص بقا ي امى مش بفكر ف الجواز
روعه :لى دا حتى الجواز حلو
قاسم وهو يجلس على راس السفره :اه اسمع كلامها حلو اوووى مش شايف وشى نور ازاى
سامر :ههههههههههههههههههه
روعه :بتهزر ي قاسم
قاسم وهو يكتم ضحاته :انا اقدر انتى ام ليث
سامر :هههههه على فكره متصدقيش كلامه دا كان خايف عليكى اوووى ف المستشفى
تنظر روعه الى قاسم لتتلقى العيون
قاسم وهو ينظر الى طعامه :احم احم عادى كنت خايف على ليث بس
سامر :طب عينك ف عينى كدا
قاسم :سااامر
سامر :انا بقول الحقيقه
ثم يتجهه الى روعه :دا كان هيموت عليكى اول ماالدكتور طلع من العمليات وقال ان وصعك صعب فضل واقف جنب الباب ومش راضى يتحرك وكان خايف الصراحه انا اول مره اشوف قاسى بيه كدا
سانيه :مش مراته ي ابنى
ثم تضع يديها على كتف روعه :وروعه تستاهل كل خير
سامر :ايوا ي امى انتى لو كنتى شوفتى قاسم مش هتقولى ان دا اللى عايش معانا
قاسم :سااامر خلاص هو كل الكلام عن المستشفى مش هنفطر
سامر :على العموم الحمدلله خلصت اكل معلش ي امى ممكن تخلى فتحيه تجبلى القهوه ف الجنينه
سانيه :حاضر ي ولدى
ثم يذهب سامر وتقوم سانيه بالنداء على فتحيه
*مازال قاسم وروعه ينظران لبعض
سانيه :بت ي فتحيه
تأتى فتحيه جرى :ايوا ايوا ي ست هانم
سانيه :اعملى قهوه سامر وطلعيها ف الجنينه بره
فتحيه :من عنيا ي هانم
تأتى فاطمه
فاطمه :صباح الخير
سانيه :صباح الخير ي بنتى تعالى بقا افطرى
فاطمه وهيا تجلس بجوار قاسم وتنظر الى روعه التى انشغلت بلعب مع ليث
سانيه :يلا بقا ي ليث نعد بره
روعه وهيا تقوم وتحمل ليث عنها :عنك ي امى
سانيه وهيا تتمشى هيا وروعه :الشاى ي فتحيه بره
يخرجان للانضمام الى سامر
فاطمه :صباح الخير
قاسم وهو مشغول بالطعام :صباح الخير افطرى بقا وتعالى نشرب الشاى بره
ف الخارج
يجلس سامر ينظر الى هاتفه وسانيه تحمل الصغير وتداعبه وروعه بجوارها
يضع سامر الهاتف ليتحدث مع روعه
سامر :بقيت كويسه
روعه :الحمدلله
تستغل روعه انشغال سانيه وتتحدث مع سامر
روعه :ايه رايك ف الجواز
سامر بعدم فهم :ماله
روعه وهيا لا تعلم ماذا تقوم لتحدث نفسها ف سرها :ايه الغباء دا ماهو اكيد مينفعش ادخل كدا
روعه :احم يعنى لى مش بتفكر تتجوز
سامر :انا ف سنه اولى جامعه اتجوز ايه ي روعه
روعه :عادى ......تعرف ان ريم بردو ف سنه اولى
سامر باستغراب :ريم مين
روعه بندفاع :ريم ريم صحبتى اللى كانت موجوده ف فرح نهله
سامر وهو يتذكر :اللى كان معاها اخوها ولا لواحدها
روعه :لا لا سيبك من روان انا بتكلم عن ريم
سامر :ماانا معرفش مين ريم ومين روان
روعه :ريم اللى كانت لواحدها وروان كانت مع اخوها
سامر :اه افتكرتها بس انتى قولتلى انها ف سنه اولى ازاى انتو اصحاب
روعه بارتباك :عادى اصحاب اتعرفنا على بعض وبقينا اصحاب
سامر :اممم اه ربنا معاها
روعه بابتسامه :ومعاك
ف سرها :معاكم
يأتى قاسم يجلس بجوار روعه
قاسم :هاتى ليث بقا ي امى
سانيه :لا لا سيبه معايا شويه
قاسم :ي امى
سانيه :ماهو معاك طول الليل ي قاسم سيبه معايا شويه بقا
تأتى فاطمه لانضمام اليهم
تنظر فاطمه الى سانيه وهيا تداعب ليث وتحزن على حظها
قاسم يقترب من روعه
قاسم :يرضيكى تمشى وتسيبى الناس المتعلقه بيكى وب ليث
تنظر اليه روعه وتتذكر كلامه مع ابيها :انت بعتنى من قبل ما ليث يجى على الدنيا ي قاسم
ثم تذهب الى سانيه
سانيه :لا سيبيه شويه معايا
روعه :بس ي ماما...
سانيه :متخافيش
روعه :حاضر
ثم تصعد الى غرفتها
قاسم :احم احم عملت ايه ف المحصول
سامر :كله تمام والشغل كويس فاضل بس تبص عليه كدا بصه
قاسم :تمام يلا
سانيه :والشاى ي ولدى
قاسم :هشربه ف الارض ي امى
ثم ينحنى ليقبل ليث ويرحل
يأتى المساء
يدخل قاسم غرفته ليرى روعه تطعم صغيرها
يجلس بجوارها
قاسم :وحشتينى
تكتفى روعه بالنظر اليه
قاسم يضع يديه على وسطها بتملك :بقولك وحشتينى
روعه :قاسم ليث عايز ينام
قاسم :طب وماله م ينام
روعه :طب ممكن تشيل ايدك
قاسم :لى
روعه :كدا مش عارفه اخد راحتى وليث على رجلى
قاسم :خلاص حطيه على السرير
روعه :ممكن تشيل ايدك بقا
قاسم :هو فيه ايه ي روعه كل ما اقرب منك تتحججى ب ليث واقول بكره تعقل وتفتكر اى موقف حلو لينا وان ممكن اكون قولت الكلام دا وانا متعصب بس لا ابعد ابعد لا ي روعه مش هعرف ابعد عنك ولا عن ليث انتو حياتى
روعه :عشان انا مش عارفه اسامح مش عارفه اسامح الراجل الوحيد اللى دخل حياتى وف الاخر كسرنى انا بقيت مجرد سلعه اتجوز او اتطلق بموافقتكم انتو بس ولا انا ليا راى حتى ف ابنى مكنش ليا راى
قاسم :تقصدى ايه ب ابنك
روعه :اقصد ان مكنش ف خيالى خااالص انى اخلف اصلا
قاسم :انتى اتجننتى صح انتى اتجننتى
روعه :من فاضلك ي قاسم ابعتنى ل بابا زى مابعتنى ليكى
قاسم :يعنى دا اخر قرار ي روعه
تسكت روعه تقليل ثم تأخد نفس عميق :ايوا ي قاسم
تنظر اليها بحزن وخيبها امل
قاسم :تمام زى متحبى اجهزى الاسبوع الجاى هننزل الاسنكدريه واخلصك من الحبل اللى على رقبتك اللى مخاليكى مش طايقنى كنت عايز اسافر بكره بس للاسف مش هينفع ولازم امهد ل امى انك هتسيبى البيت
ثم يتركها ويذهب الى مكتبه
تقع روعه على الارض تبكى
يمر اسبوع ولا يدخل قاسم غرفته بموجود روعه
يأتى قاسم ف المساء ليرى الجميع حاضر
قاسم :مساء الخير
الجميع :مساء الخير
قاسم يقف امام الجميع :كوبس ان الكل موجود
سانيه :في ايه ي ولدى
قاسم وهو ينظر بعيون خاليه من التعابير :انا وروعه هنطلق
يتبع الفصل الثامن والعشرون اضغط هنا
- الفهرس يحتوي على جميع فصول الرواية كاملة :"رواية صفقة عمري" اضغط على اسم الرواية