رواية رغم احزاني الفصل السابع والعشرون بقلم ياسمين غنيم
رواية رغم احزاني الفصل السابع والعشرون
يوم جديد فيه الحزين و الفرحان ف اللي الدنيا جات عليه وف اللي الدنيا بتضحكله بس خلينا مقتنعين ان كل ده بيعدي عند برق و اميره
برق:مين ده
اميره صدمه مع جمود:انت
_ايوه انا
برق: مين ده
_انا ابوهاا ايه مكسوفه مني
برق: ابوكي
اميره بجمود: ياااهاا انت لسه فاكرني
محمد ابوها: مريم بنتي حبيبتي
برق باستغراب: مريم
اميره: سبحان الله بنتك و حبيبتك كمان
محمد: مالك ي بنتي
اميره بعصبيه: متقولش بنتك انت عارف معناها ايه اصلا
برق بصدمه : انت ابو مريم
محمد: ايوه ابوها متقوليله
اميره بصتله بصه طويله : بس انا مش مريم انا اميره
محمد اتصدم: اميره
اميره: ايوه اميره اللي بيعتها علشان الفلوس
محمد: اميره انا..
اميره: متقولش اسمي علي لسانك
محمد: ي بنتي انا
اميره بزعيق و صوت عالي:انا مش بنتك متقولش اسمي علي لسانك
ابوها:طيب اهدي ي بنتي
اميره بزعيق: كفايه اخرس بقي انت مستحيل تكون اب ولا تعرف حاجه عن الاب كنت فين وانا بتربي بعيد عنك
كنت فين وانا كل يوم بنادي عليك كنت فين و انا محتاجه احس بحنان الاب و حمايته طيب سيبك مني مريم ذن*بها ايه تعيشها في الح*زن و اله*م ده من وهيا طفله ليه مش بنتك ي اخي انت مستحيل تكون بني ادم
محمد بوجع حقيقي: انا..
اميره بمدموع وانهي'ار: قولتلك اخر*س انا مش طايقه اشوفك ولا اسمع منك حاجه
ابوها: انا مبعتكيش ده جدك اللي اخدك مني و مش غريب ده جدك اللى تربيتي معاه كنت لازم اعيش واحده فيكم عيشه حلوه وتبقي غنيه
اميره: وكمان كدا'ب!! والتانيه تم*رمطهااا صح ده الصح
محمد: انا عملت اللي قدرت عليه
اميره بغضب:كداا*ااب انت مج*رم انت خليتهاا ك*رهت حياتها كان ذ'نبها ايه طفله تشوفك وانت بت'قتل وته'ددها بق"تلها لو قالت لحد انت متخيل انت عملت فيها ايه واحده غير مريم كان جالها توحد نفسي
ابوها بخوف: دي كد'ابه بتك'دب عليكي علشان تكر'هيني
اميره:لا متخفش انا كرهتك لوحدي
ابوها:والله بتكد'ب عليكي
اميره: مريم مش كد'ابه انت اللي كد'اب ليه قولت ل جدو ان مريم ما'تت مع انها كانت عايشه
محمد: هااا
اميره: القطه اكلت لسانك متتكلم انت لسه مقتنع انك اب
برق:اميره دي مش طريقه
محمد يبتلع ريقه: انا مقتل..
اميره: سؤال واحد انت ق'تلت ماما
برق اتصدم: اميره انتي بتقولي ايه
اميره بجمود: برق متدخلش
ابوها: انتي بتقولي ايه ي بنتي
اميره: بقولك انت اللي ق٠تلت ماما صح
محمد: لا طبعا
اميره: اومال ايه اللي حصل
محمد:ماتت موته طبعيه
اميره:طبعيه ازاي
محمد: هندخل في علم الغيب
اميره:انت متاكد
محمد:ايوه
اميره:طيب تعالى معايا
برق:انتي رايحه فين
اميره برجاء :لوسمحت بلاش
محمد:طاب فهميني هنروح فين
أميره..........
يا تارا هيحصل ايه
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
اما عند ابطال الروايه
مريم:بدموع. وهيا حاضن رعد: رعد ممكن تسمعني شويه
رعد: خرج من حضنها:
مريم بهدوء: عايزه اقولك علي حاجه
رعد: ايه
مريم: فاكر لما كنت في المستشفي لما كنت متص'ابه
رعد: اه
مريم: وقتها انا كنت في غيبوبه انا سمعتك وانت بتقول انها كانت بتحب باباك و كمان كنتوا عايشين سعداء صح
رعد باستغراب: صح
مريم: انت سمعت منها
رعد: بقولك مش طايق اشوفها تقولى سمعتها
مريم: لازم تدور عليها وتسالها اسمع منها الاول قبل ماتحكم عليها
رعد: قولتلك لا اقفلي على الموضوع
مريم باصرار: مش هتخسر حاجه انت قولت ان باباك محاولش يسمعها ولا يديها فرصه تتدافع عن نفسها جرب انت
رعد: بقولك شافها وهي بتخو'نه
مريم: مش كل اللى بنشوفوا و نسمعوا بيبقي صح او الحقيقه متنساش انك حكمت عليا قبل كده من سماع وكان ظلم
رعد: ف فرق شاسع
مريم: مفيش فرق. رعد الست مننا لما بتحب بجد بتستحمل اى حاجه في الدنيا يعني لو امك بتحبك كانت هتستحمل اي حاجه علشان خاطرك من ابوك من ضر'ب او اها'نه مابالك انها كمان بتحب جوزها
رعد: انتي بتقولي ايه
مريم: انت حااولت تدور عليها بعد ماكبرت
رعد: لا
مريم: يبقي نبدا من جديد
رعد: مستحيل ادور علي الست دي
مريم: انا معاك مش هتخسر حاجه لو طلعت فعلا خا'ينه انت كده كده عارف و لو طلعت برئيه يبقي وقتها رجعت ل حضن والدتك وانت بتقول انها حامل يعني من ناحيتين ليك اخوات
رعد:بس
مريم:مفيش، بس،انا معاك
رعد سكت شويه وبعدها:قالها مواقف بس بشرط
مريم برفع حاجب:شرط كمان قول ي سيدي
رعد ابتسام:انك هتفضلي معايا انا مش عاوز اضعف تاني
مريم:متقلقش في ظهرك رجاله
رعد:رجاله!!
مريم:اخر حاجه هتدور عليها ازاي
رعد:معايا صوره ليها هطبعها واوزعها ع فرقي
مريم:ياااهااا معاك صوره ليها عايزه اشوفها
رعد:اشمعنا
مريم:امو'ت واشوف النحل اللي جابت العسل ده وبتمسكه من خدوده
رعد:اوعي دا انتي بارده
رعد:بيقوم يجيب الصوره
رعد:اتفضلي ي ستي اهيي
مريم:هات و اول ما بتشوف الصوره بتتصدم
مريم: مش معقول
رعد: في ايه ي بنتي عملتي زي التماثل كده ليه
مريم: هااا دي ماماتك
رعد:ايوه ي بنتي مالك
مريم:انت متاكد انها ماماتك
رعد شك فيها: ايوه ليه
مريم: هااا لا اصل مفيش شبه بينكم
رعد: بس
مريم بتلجلجه: اه بس انا داخله انام
رعد: تنامي ايه انتي لسه صاحيه
مريم: اهاا حاسه بشويه صداع 🤕 هدخل انام يمكن ارتاح
رعد بشك: اطلبلك دكتور
مريم: لا شويه وها رتاح
رعد: مالها دي
مريم: يارب ايه الم؛صيبه اللي انا فيها دي طيب اقوله ولا اعلم عبيطه يارب انا ناقصه مصا'يب
مريم: انا لازم اعمل حاجه وابلغ.... يتبع
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
فهد:يااااسمين
ياسمين:في ايه صوتك عالى ليه
فهد:امسكي ي ابله ايه ده
ياسمين:اول ماشافت اتصدمت
فهد:متردي ايه ده
ياسمين:انا..
فهد:انتي واحده كد'ابه
ياسمين بخوف : بتعيط بس
فهد: ليه مقولتيش انك اتخطفتي
ياسمين: انا.. كنت هقول
فهد: ايمتااااا.
ياسمين بدموع : بس
فهد: ولا خوفتي علشان من عيلة ابوكي
ياسمين بتعب وو'جع : كفايه بقي انت السبب فاللي حصلي ده
فهد: دلوقتي بقي انا السبب
ياسمين بدموع: ايوه انا قولتلك كفايه عليا انت و ماما
فهد: وانا برضو كنت بجاي اعيطلك بليل وقولك نفسي يكون لينا عيله نفسي يكون ليا اب زي اصحابي نفسي نكون عيله سعيده نعيش تحت سقف بيت واحد ونتجمع ف الاعياد كلنا ونضحك ونخرج مع بعض زى اي عيله
ياسمين بدموع: كان نفسي بس لما شوفتك بتخدع نور قولتلك بلاش انا مستكفيه بيكم
فهد: اعمل ايه ماما مش راضيه تقول السبب اللي خلاهم انفصلوا عن بعض وثانيا انا كمان عايز يكون ليا اب احنا مش ولاد حر'ام و بعد ايه لما خلاص عرفت العيله كلها و بدات احلام بالمواجهه بينا
ياسمين بانه'يار: انا اللي دفعت تمن كل ده
فهد بعصبيه: قوليلي عمل فيكي إيه الكلب ده
ياسمين بعياط:هااااا
فهد:ضر'بك طيب هد'دك
ياسمين بصوت خافت:د'مرني
فهد: بيمسكها من ذراعها قصدك ايه انطقي
ياسمين:ابعد عني بقي انا تعبت
فهد:ماتنطقي عملك ايه
ياسمين بزعيق:قولتلك ضيعني د'مرني عايز ايه تاني
و هنا فهد اتصدم انتي بتقولي ايه انتي مش في واعيك صح
ياسمين بصراخ : كفايه بقي انا مش قادره انا تعبت من دنيا واللي فيها يااارب بقاا
فهد:قلب ووشه بان أثار الغض'ب عليه
وسابها ولسه هيمشي ويخرج من البيت ياسمين مسكته
ياسمين بعياط:فهد ارجوك بلاش تخرج وانت كده
فهد:قولتلك اوعي
ياسمين بصراخ:فهد علشان خاطري بلاش انا مش مستحمله حاجه تانيه
وفعلا فهد خرج من البيت كله
فهد بيرن على نور
فهد بهدوء:الووو
نور بفرح:فهد
فهد:اه عامله ايه
نور:انا تمام الحمدلله انت عامل ايه طمني عليك
فهد:بخير
نور:كنت فين كل الوقت ده مش بتسال ليه
فهد:حقك عليا ي حبيبتي بس،والله كان عندي شغل
نور:بخجل ولا يهمك
فهد:احنا لازم نتقابل
نور:بس،
فهد:مفيش بس انتي واحشني اووي و محتاجك عايز اتكلم معاكي
نور:طيب هنتقابل ازاي
فهد:اطلعي من البيت وانا هاجي اخدك مش عايز اتعبك
نور:بفرح:ماشي كمان ساعتين وتعالى
فهد:سلام
فهد:في نفسه والله لربيك ي عصف انت فتحت على نفسك ج
جحي'م الفهد
اللى جاي دمااار فعلا استنوني
يتبع الفصل الثامن والعشرون اضغط هنا
- الفهرس يحتوي على جميع فصول الرواية كاملة :"رواية رغم احزاني" اضغط على اسم الرواية