رواية رفيف قلبي الفصل الحادي عشر11 بقلم شروق الحاوي
رواية رفيف قلبي الفصل الحادي عشر11
آسر بغضب وغيرتة سيطرت علية ومبقاش شايف قدامة: قولتيييييى اييييية ااآادااام مش كدااااا حنيتييييى تانييييى يااارواان انا هقت*لللك
وشدها من شعرها وخرج من الحمام
رفيف برعب وبكاء هستيرى: ا آ ااسر ااا ا نا ر ف ي ف
ق ق ل لبك فو و ق ع لش اا ن خا طرى
آسر بغضب رماها على السرير وبقى يكسر كل حاجة حوالية : مش هسمحلك تبقى زيها انتى ليا انا وبس مستحيل تبقى زيهاااا
رفيف بدموع ورعب من منظره: آ آ س ر فو ق اانا
خاا ا يفة
وقامت كانت بتقرب منه بخوف وارتمت فى احضانة تحتمى منه فية
رفيف ببكاء: ار جو وك اا هدى انا خاا يفة
آسر اول ما حضنتة وكانه اتثبت مكانه واتصدم من تصرفها وبدأ يهدى نفسه وحضنها بتملك وخوف
آسر بهدوء: اهدى انا آسف حقك عليا آسف
رفيف بقت تشد على حضنه اكتر وهى خايفة تبص فى عيونة وآسر لاحظ رجفة جسمها
بعدها عنه بهدوء ومسك وشها بين إيدية: انتى خايفة منى
رفيف كانت مرعوبة منه ومش قادرة ترفع عيونها تبصلة
آسر بحنان ضمها لية وفضل يمسح على شعرها: انا أسف والله آسف انا عارف علاقتك بيه كانت اية بس غصب عنى مقدرتش امسك نفسى سامحينى يارفيف قلبى سامحينى
وبعدها ورفع رأسه بإيده: بصيلى يارفيف قلبى
رفيف رفعت عيونها اللى زى البحر وبعتاب: انتى خوفتنى انا كنت خايفة منك
آسر مسح دموعها بإيده: أنا اسف ياعمرى مش عايز اشوف دموعك تانى
رفيف بصتلة وحست بوجعه: انت كويس
آسر اتنهد تنهيدة طويلة: خاايف
رفيف: من اى
آسر بشرود وقعد على السرير : لما الوجع والغد*ر يجى من اقرب حد ليك يبقى الموت اهونلك من انك تواجهه
انا وآدم مكناش مجرد صحاب آدم كان اخويا وصاحبى من اول ما ماما ثريا جت البيت وهو معاها اعتبرته اخويا اللى مجبتهوش أمى
حتى لما قررت اعمل الشركة اللى كنت بحلم بيها مفيش حد من أهلى كان يعرف حاجه بس هو كان شريكى فى كل حاجة غد*ر بيا وطعنى فى ضهرى ودموعه نزلت
رفيف قربت منه وحضنته: أنا اسفة انى فكرتك باللى حصل بس صدقنى أدم مستحيل يأذيك وبعدين اتكلمت بغيرة روان دى هى اللى حية لفت علية علشان توقع بينكم
آسر ابتسم على غيرتها: تعرفى إنى بحبك اووى
رفيف بدلال فطرى اتعلقت فى رقبتة: وانا كماان بحبك قد الدنيا وباستة فى خدة
آسر محاولا كبت مشاعره: بقولك اى يابنت الناس ابعدى عنى دلوقتى الله يهديكى انتى مش قدى
رفيف فهمت مخزى كلامة وخدودها احمرت من الخجل وضربتة فى كتفة: على فكرة بقا انت قليل الادب
آسر بغمزة: بس اى الفراولة الجامدة دى
رفيف من خجلها ارتمت فى حضنة ودفنت رأسها فى صدرة: بس بقا يا آسر
آسر وهو بيبلع ريقة: لا ما هو بالطريقة دى مفيش جامعه بصى 3 دقايق الاقيكى خلصتى انا مش ضامن نفسى وسابها وخرج
آسر لنفسة: صبرنى يااارب
وبعد ربع ساعة خرجت رفيف
كانت لابسة فستان سماوى وخمار اوف وايت ونقاب من نفس اللون والمرة دى ملبستش لينسيز
آسر بغيظ: ودا اى بقا إن شاء الله
رفيف ببراءة: على فكرة انا لابسة بيشة النقاب وعيونى مش باينة
آسر بغيظ وبيضغط على سنة: قدام يلا هنتأخر
رفيف ضحكت علية ونزلت وركبت معاه العربية ونزلت قبل الجامعه بشوية كالعادة بس وقفت لما آسر نزل
وحضنها وباسها من وجنتيها
آسر بحب: خلى بالك من نفسك بحبك وركب ومشى
وهى كملت مشى
فى مكان بعيد شوية كان واقف بيراقب اللى بيحصل وبيصور كل اللى بيحصل
وفجاءة إبتسم بخبث: كدا تمام عفارم عليك يا أبو احميد والله
رفيف وصلت ودخلت المدرج بتاعها ولحظها دكتور اول محاضره مجاش خرجت وراحت على مكتب آسر
خبطت ودخلت لاقتة قاعد وشارد باين علية بيفكر فى حاجه مهمه
رفيف قربت منه وبهمس: حبببى بيفكر فى اى
آسر بحب: حبيبك بيفكر فى رفيف قلبة
رفيف رفعت نفسها وقعدت قدامه على المكتب: ورفيف قلبك جمبك اهى
آسر بحب باس باطن إيديها: ربنا يباركلى فيكى يعمرى
متحضرتيش المحاضرة ليية
رفيف ببراءة مزيفة: الدكتور مجاش والدكتور اللى بعده شكله مش جاى
آسر رفع حاجبه وبإبتسامه خفيفة: ودا لية بقا يارفيف هانم
رفيف بدلع حاوطة رقبتة: علشان انا هاخد الدكتور وهنخرج ناكل كشرى
آسر بضحك: وانا تحت أمر رفيف قلبى يلا بينا
خرجت رفيف قبلة وخرجت تستناه برة
آسر اخد حاجتة وخرج لأقى رفيف واقفة متنحة وبتبص على حاجة معينة على الحيط قرب شوية علشان يشوف بتبص على اى اتصدم لاقى لية صور هو ورفيف فى اوضاع مش كويسة ورفيف بلبس البيت وكمان صور وهى لابسة النقاب قدام الجامعه والطلبة كلهم واقفين وبيتفرجوا على الصور
وفجاءة جت بنت وقفت قدام رفيف
البنت بخبث: وعامله فيها محترمة بالبتاع اللى لابساه دا
وشدت النقاب من عليها صرخت رفيف ولسة هتجرى من قدامها خبطت فى حد رفعت عيونها وبصتلة وبعدها دفنت رأسها فى صدرة
آسر بغضب: رفييييف
- تابع الفصل التالي عبر الرابط (رواية رفيف قلبي) اضغط على اسم الرواية