رواية اسميتها نغم بقلم نهي الحفناوي
رواية اسميتها نغم الفصل الثامن عشر 18
ذياد: أنا أسف يا نغم على الأسلوب الى كلمتك بيه، بس صدقينى أنا خفت عليكى لما وصلت وملقتكيش وبرن عليكى مش بتردى
نغم: مكنتس هعرف أرد الموقف كان صعب وأنا مكنتش متحكمة فى أعصابى، روان بتعيط وبابها بين الحياة والموت ومش عارفين نعمل ايه
ذياد: انا مفكرتس فى كده، انا قولت حصلك حاجة
نغم: ولما شوفتنى كان مفروض تهدى مش تزعقلى وتتكلم معايا بالأسلوب دا
ذياد: أحمد مش غريب يا نغم وهو أكيد فاهم انى عملت كدا علشان خوفى عليكى مش علشان أسيطر
نغم: الموضوع مش موضوع أحمد قريب ولا غريب، الموضوع ان مينفعش أصلا تتكلم معايا بلأسلوب دا مهما كان الشخص الى واقف فين
ذياد: بس أنا قولت أنا أسف يانغم، عارف انى غلط بس دا ليه مبرر انت الى عاوزة تكبرى الموضوع ومصممة انك مش غلطانه كان مفروض على الأقل تردى تطمنينى
نغم: بردوا هتقول غلطانة
ذياد: الموضوع مش محتاج كل العند دا يانغم خلاص الموضوع خلص
نغم: الى تشوفه يا ذياد على العموم شكرا، سلام
ذياد: طب مش هتقوليلى اتفضل ولا ايه
نغم: براحتك
ذياد: يبقى لسة زعلانة، مع انى قولت أسف
نغم: بعد إذنك يا ذياد
ذياد: طب تصبحي علي خير
نغم: وإنت من أهله
"فى بيت أحمد"
*أحمد واقف فى البلكونة بيشرب سيجارة، وبيبص على بلكونة نغم وهو صعبان عليه نفسه وعينة مدمعة ودخل الأوضة يكتب جواب *
انا أسف يانغم والله غصب عنى، كنت فاكر انى كدا بحمبكى مكنتش أعرف انى بغبائى بضيعك، ودلوقت راجع ندمان وبعيط زى العيال، بس قوليلى كنت هعمل إيه وهما بيقوليلى انى مصلحتك فى بعدك. عنى وانى تستاهلى حد أحسن منى، سعتها حسيت انى ضعيف وفاشل وانت متستهليش تكملى حياتك مع حد كدا، بعدت وخدت قرار ان أحميكى وأفضل جنبك وانا بعيد، وبعد دا كله طلع ان الموضوع مجرد خدعة والناس كلها طلعت متفقه علينا، استكتروا عليا الفرحة استكتروا ان أنا وانت نكون مع بعض، صدقينى عمرى ماحبيت ولا هحب حد زى محبيتك، كل تفاصيلك عارفاها، انت أحلى حاجه حصلت فى حياتى، حياتى الى احلويت بوجودك، انا الى سميتك نغم وكان نفسى نكمل مع بعض علشان نحكى لكل الناس حكيتنا، بس تقريبا القدر ليه رأى تانى، كنت وهتفضلى أعظم وأكتر حاجه مميزة حصلت فى دنيى، انا جبان ومعنديش شجاعة أقولك الكلام دا، علشان كدا بكتبهولك هنا، مش عارف ليه، بس أهى حاجة بتريحنى وتخلينى أطلع كل الى فى قلبى "
*قفل الجواب وحاطه مع الجوبات التانية ودخل نام وهو معيط وعينه مليانة دموع ومش عارف ياخد نفسه *
*فى بيت نغم *
*الباب بيخبط *
عاطف: اتفضل ياذياد *ذياد داخل ومعاه ورد وشيكولاته علشان يصالح نغم*
ذياد: صباح الخير يا عمو أسف لو جيت بدرى بس أعمل ايه
*ذياد قعد مع عاطف وحكاله الخناقة بينه وبين نغم *
عاطف: انت عندك. حق يا ذياد، بس البنات يابنى مبيحبوش التعامل دا، خليك بالراحة انا عارف انه غصب عنك بس حاول تكون أهدى أكتر من كدا، انا هندهالك أهو
* عاطف نده على مامت نغم *
_ ذياد: ازى حضرتك يا طنط
_ الله يسلمك اذيك يا ذياد
عاطف: ادخلى اندهى لنغم
*نغم جات وهى بصه فى الارض *
عاطف: خلاص بقى يا نغم قلبك أبيض الراجل جاى وجايب ورد خلاص بقى
نغم: بس يابابا هو غلطان
عاطف: واعترف بغلطه يبقى خلاص بقى، وانت كمان غلطانه
نغم: انت كمان يابابا هتقول غلطانة
عاطف: انتوا الاتنين غلطانين، كل واحد شايف الموضوع من وجهه نظرة مع انكوا لو كل واحد حط نفسه مكان التانى هتعرفوا ان انتوا الإتنيين معاكوا حق ولا ايه يا دكتورة
نغم: الى حضرتك تشوفوا يابابا
عاطف: يلا ذياد اتفق معايا على كتب الكتاب وهنعملة هو والفرح على طول علشان تلحقوا تجهزوا ورق السفر ، ومتخافيش هيكون بعد فرح صحابكوا، ودلوقت انزلى انت وماما وزياد شوفوا الفستان والى ناقصكوا
*نغم اتصدمت وبصت كدا باستغراب*
ذياد: مالك اتفجئتى ليه ياعروسة
نغم: مفيش اصل كنتوا بتقول كمان شهر
ذياد: ودى حاجة تزعلك
نغم: لا علشان الفستان والحجات الى نقصانى وكدا
ذياد: قدامنا وقت نجيب كل دا متقلقيش، عامل حسابى فى كل حاجه
*فى بيت أحمد*
* أحمد بياخد حجاتة ونازل رايح لعمر علشان الفرح النهاردا وهو رايح علشان يبقى معاه، نازل بيحط الحجات فى العربية لقى نغم ومامتها وزياد نازلين، وذياد. بينده عليه*
زياد: الف مبروك لعمر وعقبالك يا احمد بقى علشان كدا مفضلش الا انت، صاحبك عمورة خلع اهو
ااحمد: الله يبارك فيك، ازاى حضرتك ياطنط ازيك يا نغم.
_ الله يسلمك ازايك يا احمد
احمد: لو رايحين فى مكان ممكن أوصلكوا، انا رايح لعمر طبعا جاين الفرح بليل
ذياد: لا متتعبش نفسك انا جايب عربيتى معايا هنروح نعمل الشهادة الصحية ونتصور بقى علشان الفرح وان شاء الله نتقابل بليل
*أحمد باصله وهو مصدوم ومش عارف يقول ايه، مامت نغم خدت بالها وقالت * تسلم يا احمد. وعقبالك ياحبيبى * بتتكلم وهى زعلانه علشان احمد ونغم بصت لأحمد وعينها مدمعة
احمد: تسلمى يا طنط بعد إذنكوا بقى
* أحمد سايق العربية بسرعة عاليه ومشى *
زياد: احمد. دا هيفضل مستهتر، فى حد يسوق كدا مش خايف على نفسه يعمل حادثة
نغم: بعد الشر، اكيد هو سايق بسرعة علشان يلحق عمر وميسبوس لوحده *نغم اتضايقت وبتتكلم وهى منفعلة*
زياد: مقصدش طبعا، بس انا خايف عليه، على العموم يلا علشان احنا منتأخرش
*فى بيت عمر*
عمر: ايه يا احمد اتأخرت كدا ليه، انا قولت مش هتيجى
احمد: انت اهبل يلا، هسيبك فى يوم زى دا
عمر: طب انت عامل ايه دلوقت
احمد: نغم هتتجوز يا عمر خلاص بتروح من ايدى
عمر: روح وقولها يا احمد لسه فى وقت نغم. بتحبك
احمد: مبقاش ينفع *بيتكلم وهو عينه مدمعة وصعبان عليه نفسه، عمر حضنة، والباب بيخبط، كل واحد فيهم بيمسح. دموعة علشان محدش يشوفهم *
_ايه باعريس اول مرة أشوف صحاب بيعطوا، انا قولت البنات بس متخافش يابو حمبد مش هيسيبك يعنى، المهم يلا بقى علشان أظبطلك شعرك وأعملك المسكات قبل الفرح
عمر: اتفضل يا محسن تعالى * عمر قعد يحلق وباصص لاحمد وزعلان عليه، واحمد قعد سرحان مبيتكلمش*
محسن: ايه يا أحمد مش ناوى تظبط شعرك ودقنك ولا هتفضل كدا زى المكتئبين
عمر: اعمله يا محسن وظبطه انا عاوزه هو الى يبقى العريس النهاردا
احمد: خليك بس فى عمر انا عادى هبقى اعمل اى حاجه وخلاص
عمر: بس يالا، انت عاوز صحاب العروسة يبقوا احلى من صحاب العريس، مش يمكن فى عروسة تشوفك تيجى تخطبك وانت حلو كدا وبدقن وكمان غمازة لا وكمان طويل عمرك شوفت حد حلو كدا يامحسن *عمر بيهزر مع احمد علشان يضحكوا*
محسن: لا مشوفتش، ربنا يخليكوا لبعض، اقعد بقى يا احمد متزعلش العريس النهاردا فرحه
محسن: كدا يبقى كله تمام بدل العريس بقى فيه اتنين اى خدمة
* عمر بيبص فى المراية كدا ومعجب بنفسة، لا بس انا احلويت تسلم يا حسونة *
عمر: اتفضل ياعم. كدا مرضى يا عم *بيديلة فلوس *
محسن: خليها علينا المرة دى يا عمورة
عمر: تسلم يا غالى، انا رايح للعروسة اهو، مستنيك فى الفرح اوعى متجيش انا نازل بقى علشان احمد بيزمر اهو، ميضايقش
محسن: لا ياعم متقلقش هجى، ربنا يتمملك بخير
*عمر نزل لقى احمد واقف فاتح العربية واقف جنبها وعمال يزمر*
احمد: حتى يوم فرحك بتتأخر
عمر: حبيبى يابو حميد
احمد: بس ايه الحلاوة دى *راحو حضنوا بعض واحمد شال عمر وكان فرحان*
عمر: عقبالك يا احمد
احمد: يلا علشان منتأخرش ونلاقى مى هى الى جاية تاخدك
عمر: تعملها، مرلتى وانا عارفها
* عمر رايح لمى ولقاها واقفة مستنباه وبتضحك*
عمر: ايه الحلاوة دى
مى: لا بس انت باين عليك النظافة، لا صارف ومكلف
عمر: علشان بس تعرفى انك مش واخدة اى حد
مى: اتنيل انت صدقت نفسك دا انا بجبر بخاطرك
عمر: بس ثانية واحدة، هو مش المفروض تبقى مديانى ضهرك وانا اقعد ألف زى الأهبل وبعد. لما أشوفك أتخض، قصدى اتفاجئ، الفيرست لوك يعنى انت نسيتى ولا إيه، نرجع نعملها وكأنى مش واخد بالى
مى: انا قولت ملوش لزوم بقى، قال يعنى لما ألف وشى هتلاقى شرين رضا، فقولت بلاها أم الفيرست لوك دا الى هيخسرنا بعض، وانا عرفاك هتتريق
عمر: يعحبنى فيكى عقلك، يلا إيدك ياعروسة نعمل أنجاچيه
مى: بتقول ايه
عمر: يلا ياوليه هاتى ايدك ورانا سيشن وعندنا ناس فى القاعة، مستنينا علشان يتريقوا علينا مش عاوزين نتأخر عليهم، تلقيهم مستعجلين على السيئات الى هيخدوها من دلوقت
مى: يلا يا خويا
*فى السيشن*
عمر: ما كفاية بقى يامى هو علشان احمد صاحبنا نعمل فيه كدا، اتصورتى خمستلاف صورة انا زهقت
مى: لازم الصور تكون حلوة
احمد: سبها على راحتها اهم حاجة تقتنع بس.
عمر: دى لو سبناها على راحتها يبقى هنحضر الفرح السنه الجايه،
مى: خلاص اخر صورة
عمر: بقالك ساعة تقولى كدا بطلى كدب بقى هتموتى والعة
مى: بقى فى واحد يقول مراته يوم فرحهم هتموتى والعة، انا معرفش دماغى كانت فبن وانا بوافق عليك
عمر: ايوة ياختى فى الاول جرجرتك ودلوقتى تقولى كدا، ماشى
احمد: انتوا هتتخانقوا خلاص اهدوا بقى اخر صورة وهنمشى
*فى فرح مى وعمر*
؛*عمر ومى بيرقصوا سلو*
مى: هى الناس بتقول علينا ايه دلوقت
عمر: أكيد بيقولوا العروسة مش حلوة ومكياچها بابظ وايه الارف دا، بقى دا فستان
مى: منك لله ياعمر يابن خالتى كان يوم اسود يوم ماحبيتك، بدل مطمنى بتشككنى فى نفسى، طب اروح واسيبلك الفرح ولا اعمل ايه
عمر: متبقيش هبلة بقى وتقفشى بسرعه، دا انت زى القمر هو فى عروسة بالحلاوة دى
مى: طب احلف
عمر: يعنى انا بجاملك وبكدب كمان تقوليلى احلف، مش كفاية لحد كدا ذنوب
مى: اعمل ايه يارب فيه، المشكلة انى بحبه، انا عاوزة اضرب قلبى ميت شبشب انه حب حد بيرمى دبش زيك كدا
عمر: عادى يا ميوش، اكيد بيتريقوا عليا معاكى، ويقولوا العريس شكله اهبل اوى
مى: انت ازاى كدا
عمر: كله رايح يامى
مى: ارحمنى بقى الضغط عِلى عليا
عمر: بهزر يابت، فكى كدا ومتحطيش حد فى دماغك، المهم انى انا شايفك احلى واحدة طظ فيهم
مى: ايوة كدا خليك كدا سيبك من الديش
* يلا صحاب العروسة يتفضلوا معانا على المسرح*
مى: شوف حتى حظى معروف، اول مبدأت تقول كلام حلو هتمشى
عمر: هنكمل هنكمل متقلقيش
*نغم وزياد داخلين مع بعض وعمر كان بيصور، وبص لقاهم ابتسلمهم وكمل تصوير *
*نغم طلعت تسلم على مى وهى قعدة فى الكوشة هى وعمر*
نغم: ربنا يتمم بخير
ذياد: احنا جينا الفرح أهو تيجوا انتوا الاتنين
عمر: ان شآء الله *بيبص لنغم وهو زعلان علشانها هى واحمد*
زياد: فين احمد علشان يصورنا مع بعض
عمر: هتلاقيه هنا ولا هنا المهم انت عامل فرحك فى قاعة ايه والبدلة جبتها ايه رايك فى بدلتى هبقى اديك الكارت علشان تحجز هناك ابقى قوله إنك من طرفه وهو هيظبطك * عمر بيتكلم معاه اى كلام علشان احمد ميجيس يشوف زياد مع نغم ويزعل*
ذياد: لا انا خلصت حاجتى كنت انا ونغم النهاردا وخلصنا كل حاجة * ماانت عارف انا مستعجل علشان اصلا الطيارة بتاعتنا يوم الفرح هنعمل شهر العسل ونكمل بقى علشان الشغل بتاعى ونغم هتنزل على الامتحانات بس
عمر: بجد *عمر اتصدم*
زياد: ايه باعم،كدا احسن هنفضل هنا نعمل ايه
عمر: بس عمو عاطف وطنط كدا هيبقوا لوحدهم
زياد: عمو عاطف شايف ان دا مستقبلنا، ونغم مقتنعة بكدا صح يا نغم
نغم: ايوة، يلا بقى علشان متأخرش علشان ماما ببتصل، بلا ربنا يتمملك ا بخير
زياد: كنت عاوز أشوف احمد علشان أكد عليه علشان السيشن والقاعة
عمر: للأسف اليوم دا احمد مشغول عندنا فيه فرح وانت عارف مينفعش تعتذر، حتى انا عريس ومش هكمل شهر العسل انا ومى وهننزل علشان نعمل الفرح دا وقولتلك كدا مرة، بي احمد هيتكيف يقولك
مى: فرح مين انت مقولتليش عليه
عمر: ما انا كنت عملهالك مفجأة، علشان الفرح دا كبير واحنا الى هنمسكة احنا والجروب بتاعنا.*ضربها فى كتفها علشان تفهم*
عمر: بس ان شآء الله هنحضر الفرح، ومتخافش انا هكلملك صحابنا ناس كويسة يمسكوا الموضوع متقلقش
زياد: تمام مع انى زعلان كنت عاوزكوا انتو، لانى واثف من شغل أحمد ، المهم ناس تكون شغلها حلو زيكوا الموضوع على ضمنتك
عمر: متقلقش ياعم
*نغم وزياد نزلوا من عند الكوشة *
مى: فرح مين انت مقولتليش حاحة
عمر: مفيش فرح ولا حاجة انا قولت كدا مش عاوز احمد يمسك الموضوع دا علشان ميزعلش، علشان كدا ألفت الحوار دا واننا هنبقى مشغولبن
مى: طب وبعد. كدا ايه الى هيحصل
عمر: مش عارف، وصعبان عليا صاحبى أوى نغم دى حب أحمد الوحيد واكتر حد احمد بيحبه مش عارف احمد هيعمل إيه بعد ما نغم تتجوز لا وكمان هتسافر والله أعلم الواد ذياد دا ناوى على ايه انا مش مطمنله ، اسكتى بقى علشان احمد جاى
احمد: خلاص كدا كله تمام، يلا بقى علشان الزفة
والشباب برة
*الفرح خلص وأحمد روح بيته واقف فى البلكونة باصص عند. بلكونة نغم ومطلع راسة فوق وينفخ وهو مضايق وبيكلم ربنا *
_ طب ايه الى هيحصل، انا خايف ومش عارف افكر، لو هى مش من نصيبى ليه خلتنى أحبها الحب دا كله
انا قبى واجعنى اوى، غصب عنى، انا مش معترض، انا عارف ان فيه حكمة من الى بيحصل بس أنا قلبى واجعنى وعاوز أعرف ايه الحكمة من الى بيحصل دا ومن وجع القلب دا، يارب أنا عاوز أشوفها سعيدة دايما، بس مش عاوز أسبها لأن دى الحاجة الوحيدة الى حبيتها مش متخيل هبقى عامل ازاى من غيرها، اتولدت على ايدى وانا الى مسميها وفضلت تكبر قصاد عينى، ولما سافرت زعلت، بس كنت عارف انها هترجع، بس مكنتش عارف انها لما هترجع مش هتبقى ليا، يااارب ياااارب
*أحمد قفل البلكونة ودخل نام *
_ خالو يا خااالو، اصحى ياخااالو، الساعة اتنين يلا ياخالو
احمد: سبينى انت عاوزة إيه
هنا: عاوزاك تلعب معانا، انت من الصبح نايم، وتيتا مش راضيه حد يدخلك بس انا اتسحبت ودخلت
*ليلى مامت أحمد دخلت *
* انا مش قولت محدش يدخل يااعبير اندهى لبنتك
هنا: يا تيتة احنا عاوزين نلعب مع خالو
ليلى: خالو تعبان روحى العبى مع اخوكى
احمد: سبيها ياماما متزعلهاش، روحى حضرى الكورة وهخدكوا وننزل الجنينة تحت
هنا: حبيبى يا خالو يا أحسن خال فى العالم * حضنتة وبسته، وأحمد ابتسم*
ليلى: ايوة ياختى اضحكى عليه
هنا: انت مضايقة ليه يا تيتا خالو هيلعب معانا، يلا سلام علشان متعطلنيس هروح اجهز الكورة واللعب
ليلى: العيال بتتكلم ازاى يا أحمد، دا انتوامكنتوش عيال
احمد: هقوم ألبس وأنزل معاها
ليلى: انت كويس يا احمد
احمد: انا حلو يا ماما متقلقيش
لبلى: احكيلى، سكوتك مش مطمنى احكلى يا أحمد وقولى ايه الى فى إيدى أعمله علشان ترجع تضحك تانى وتهزر
احمد: يا ماما أنا كويس متقلقيس نفسك، ادعيلى بس، هقوم بقى علشان أنزل، عاوزة حاجة
ايلى: ربنا يفرح قلبك ويسعدك يا احمد ومشوفش فيك حاجة وحشة أبدا * احمد باس راسها وهو نازل من على السرير، وهى عينها دمعت، علشان صعبان عليها أحمد*
* فى الجنينة*
هنا: يعنى انت با خالو منزلنا علشان تفضل قعد. سرحان كدا
احمد: عاوزة ايه بس يا هنا
هنا: العب معانا زى الأول، انت مبقتش زى الأول ليه با خالو
أحمد: معلش، ادعيلى يا هنا
هنا: تعرف يا خالو انا نفسى فى ايه
احمد: نفسك فى ايه يا هنا
هنا: نفسى تتحوز وتعمل فرح كبير زى بتاع عمر الى كنا فيه انت وطنط نغم
احمد: ايه الى خلاكى تقولى كدا
هنا: يوم مكنتوا معانا فى العربية وبابا وصلكوا، بابا قال لماما انتوا ليه مش بتجوزهم لبعض عليك انت وطنط نغم، فماما قالت ان انت الى سميتها وهى صغيرة وكنت مش بتحب حد يضربها، بس لبه يا خالو هى هتتجوز حد تانى انا زعلانه
احمد: وانا كمان زعلان بس النصيب *احمد خدها فى حضنة وهو باصص للسما وقعدين على إستراحة فى الجنينة*
هنا: طب مينفعش نخطفها يوم الفرح ياخالو وتتجوزها انت، انا ممكن أساعدك
احمد: خلاص يا هنا مبقاش ينفع، وقومى يلا العبى مع أخوكى متسبهوش لوحدة
*أحمد. بص لسما وضحك، حتى الطفلة معترضة على الى بيحصل حكمتك يارب *
*نغم بتتصل على روان علشان تعزمها على فرحها*
نغم: ايه ياست روان مبتسأليش ليه كنت بعزمك على فرحى
روان: الف مبروك ربنا يتمملك ا على خير انتوا الاتنين تستاهلوا كل خير *روان تقصد هى وأحمد*
نغم: صوتك ماله يا روان
روان. معلشى يانغم مش هعرف أحضر الفرح كان نفسى أكون معاكى، بس بابا تعب وبنجهز الورق وهنسافر برة علشان العلاج، كويس انك كلمتينى انا كنت هكلمك علشان اعرفك لأننا مسافرين بليل
نغم: ألف سلامة والله مكنت اعرف.
روان: الله يسلمك يا نغم، حاولى تسامحينى، وسلميلى على أحمد وقوليله انه طيب اوى وجدع
نغم: حاضر، خلى بالك من نفسك انت اهم حاجه عمو دلوقت ربنا يشفيه * نغم مفهمتش كلام روان، كانت فكراها تقصد ان احمد جدع علشان وصلها المستشفى وكدا، وروان فاكرة ان هى واحمد الى هيتجوزا*
* بعد مرور أسبوع*
احمد: ايه باماما متقومى تلبسى علشان الفرح بابا لبس من الصبح ومع عمو عاطف فى القاعة كدا هتتأخرى متقومى يا عبير لبسى العيال وانا كلمت عمر ومى وهيعدوا عليا ياخدونى بعربيتهم علشان مش عاوز أسوق وانت ابقى خدى عربيتى، انتوا مش بتردوا ليه، يلا يا هنا قومى البسى قوم يالا انت كمان البس
ليلى: مش هنروح يا أحمد وانت كمان مش هتروح
احمد: ميصحش ياماما، انت الى مربية نغم ومينفعش تسبيها فى يوم مهم زى دا، وانت كملخن يا عبير قومى لبسى عيالك ويلا علشان منتأخرش وقوليلى ايه رأيك فى البدلة دى الى لبستها مش حلوة
عبير: حلو يا احمد* عبير عيطتت*
احمد: متعيطيش يا عبير انا صاحب الشأن ومش زعللان،اناوفرحان علشانها، عارف ان ربنا ليه حكمة فى كل حاجة، انا كويس يا ماما متقلقيش، يلا قوموا البسوا بقى، وانا نازل علشان مى وعمر وصلوا تحت البيت اهو وبيرنوا، يلا نتقابل فى الفرح
* أحمد نزل وهو مدمع، وعبير بتعيط وليلى صعبان عليها احمد*
ليلى: هنعمل ايه
عبير: هنروح هنعمل ايه،
ليلى: صعبان عليا ابنى يا عبير، أخوكى هيموت من الى هو عاملة فى نفسة دا
عبير: ربنا يعوضة خير ويفرح قلبه.
* احمد نزل لقى مى وعمر فى العربية مستينين أحمد*
عمر: ما بلاش يا احمد وتعالى نسهر احنا التلاته فى أى مكان، بلاش، انا مصدقت زياد سكت ومزنش عليك علشان تصور انت وقولتله ان احنا مشغولين
احمد: ليه عملت كدا، لو أعرف كنت صورت، يلا سوق بقى علشان منتأخرش
عمر: انا مش عاوز اروح
*أحمد. اتعصب وبيتكلم بصوت عالى* متهزرش يا عمر انت عبيط عاوزنى أسبها فى أهم يوم فى حياتها انت أهبل مستحيل، وهى أكيد مستنيانا ينفع اقولها انا زى اخوكى، ومحضرش طب أخوها محضرش ليه
عمر: انت شايف كدا
احمد: انا مش شايف غير كدا يلا علشان منتأخرش
*عمر ومى قدام، واحمد قعد ورا فاتح الشباك وباصص منه وهو سرحان وطلع الموب ورن على عبير *
_ ايه ياعبير لبستى، والعيال خلصت وماما.
عبير: اه يا أحمد،
احمد: طب يلا اطلعى بقى علشان توصلى بدرى
*قفل الموب وفضل سرحان*
عمر: وصلنا يا احمد يلا قوم، بقالنا ساعه بنقولك وصلنا
احمد: معلش كنت سرحان شويه يلا
*احمد ومى وعمر وصلو القاعة سلموا على الناس الى برة*
احمد: الف مبروك يا عمو عاطف.
عاطف: الله يبارك فيك يا أحمد عقبالك.
احمد: تسلم ياعمو، ربنا بخليك * بيتكلم وهو بيعاتبه بعبنه*
مى: تعالو نقعد. هنا ولا ايه رأيكوا نقعد فين
احمد: اى حته مفرقتش
*بعد. شويه عبير جت وجابت العيال، بس مامت أحمد مرضيتش تجى *
احمد: ماما محتش ليه ياعبير
عبير: قالت مش قادرة يا احمد، كفاية جيت انا والعيال أهو عاوز ايه تانى
احمد: قولتلها مينفعس تعمل حاحة زى كدا، نغم كدا ممكن. تضايق، انا رايح اجبها
عبير: سبها على راحتها يا أحمد
احمد: لا هروح *احمد لسه بيتكلم لقى ان العروسة وصلت بص على الشاشة وسرح فى صورة نغم وهى عروسة، واول ماشاف زياد جنبها اضايق، وقالها انا مشى علشان ألحف أجيب ماما ونجى *
عمر: ايه يا احمد
احمد: هروح احيب ماما مش راضيه تيجى
عمر: طب أجى معاكى، مش هتعرف تسوق وانت بالحالة دى
احمد: اوعى ياعم متمسكنيش كدا، انت شايفنى بشد فى شعرى اوعى كدا، وانت يا مى قومى اقفى معاها برة وهى داخلة متسبهاش لوحدها وانا هروح أجيب ماما وأجى على طول *0احمد. بيتكلم وهو متعصب *
*أحمد طلع وهو متعصب بص علي نغم من بعيد وهى واقفة مع زياد واضايق وطلع برة جاب العربية وساااق بسرعه كبيرة وهو مش مركز فى عربية جات دخلت فيه وعمل حادثة والناس اتلمت *
_الإسعاااف، حد. يطلب الإسعاااف
_يعينى شاب زى الورد كدا، منه لله أهو خبطه وطلع يجرى
سخص تانى فى الشارع ببرد عليه : لما مبتعرفوش تسوقوا بتتنيلوا ليه، ولا يمكن تلاقيه شارب
_يا عم. مس وقته حرام عليك الى بتقوله دا تكلب الإسعاف
* الإسعاف جت خدت أحمد وراح المستشفى *
*فى فرح نغم"
عبير: احمد شكله مش جاى يا عمر انا همشى بقى قبل العيال متنام منى ومش هعرف اوصل، كلمه انت شوفوا فين، علشان مش هيرد عليا
عمر: طب استنى نجى نوصلك للعربية، انا ومى ونبقى نرجع
* عمر ومى وصلوا عبير للعربية وعبير مشيت، وعمر بيرن على احمد *
عمر: ايه ياعم بتخلينا نجى الفرح وتخلع لنت
_ الو، صاحب الموبايل دا عمل حادثة وهو فى المستسفى فى أوضة العمليات دلوقت الإسعاف جابته وهو عندنا فى المستشفى دلوقت، واحنا مش عارفين نوصل لحد منكوا وبعتنا للعنوان الى فى البطاقة
عمر: بطل هزار يا احمد انت عارف انى مبحبش الهزار دا، قولى انت فين علشان اجيلك هروح مى وأجيلك
_ يا ريت لو حضرتك تعرفوا تيجى المستشفى حالا، *قاله عنوان المستشفى*
مى: مالك.ياعمر بلمت كدا ليه مترد فى إيه احمد. قالك ايه، فى ايه يا عمر رد، ياعمر.
عمر: احمد عمل حادثة يا مى احمد يا مى، احمد
مى: انت بتقول ايه
عمر: يلا يا مى انت لسه هتتكلمى
*فى القاعة*
زياد: مالك يا نغم
نغم: معرفش قلبى اتقبض مرة واحدة كأن فى حاجه حصلت
زياد: مفيش حاجه، يمكن بس بتفكرى علشان هتسيبى البيت وحياه تانية وكدا
نغم: يمكن؛ بس غريبة زياد ومى مشيوا من غير ميقولوا، واحمد مجاش ليه
ذياد: عادى بقى المهم انا معاكى
*على واقف برة جالة تليفون رد، وعرف الى حصل *
عاطف: فى ايه يا على مالك
على: اتصلوا عليا وقالولى ان ابنى احمد عمل حادثة *بيتكلم وهو مصدوم ومش مركز*
عاطف: استنى هركب وأجى معاك
على: لا لا خليك انا هروح متسبش بنتك متخافش هوقف تاكس انا اصلا مش هعرف أسوق
*عاطف دخل القاعة يسلم على نغم وبيكلم زياد*
عاطف: انا همشى انت خلى بالك. من نغم
زياد: فى ايه ياعمو، مش قولت هتوصلنا للمطار
عاطف: احمد عمل حادثة وانا مينفعش أسيبهم خلى بالك من نغم
نغم: فى ايه يابابا مالك
زياد: مفيش هو بس بيستأذن علشان تعب شويه ومش هيعرف يوصلنا للمطار
نغم: متقلقش يابابا ولو عاوز تروح روح * حضنته جامد وهى بتعيط*
عاطف: خلى بالك منها
زياد: متقلقش ياعمو نغم فى عنيا
يتبع الفصل التالي اضغط على ( رواية اسميتها نغم) اسم الرواية