رواية دكاتره مجانين الفصل الخامس
رواية دكاتره مجانين الفصل الخامس
دكاتره مجانين الجزء 5
عنود: لا بصراحه كده كتير انت وقعت الكوفى بتاعى
مالك: انا ولله اسف مكنش قصدى تعالى اجبلك واحد غيرو
عنود: لا شكرا مش عايزه حاجه
وبعد كده مشيت وهو راح لمحمد
محمد: مالك يا عم الحج
مالك حكالو اللى حصل
محمد: ياعم عادى انت مكنتش تقصد مش مهم
مالك: ده رأيك
محمد: اه
وبعد كده لمو بقيت الشله وراحو والبنات كمان وعنود كانت سرحانه فى التفكير فى مالك
مريم: سرحان فى ايه يا جميل
عنود: لا ولا حاجه عادى
ملك: البت دى مش مرتحالها سرحانه وعلى طول بتفكرى كده وهو فى ايه
عنود بضحك: ولله يا جماعه ما فى حاجه عادى
ندى: تحبو تكلو ايه
اسراء: اعملى اى حاجه
مريم: ايه رأيكو فى صنيه بطاطس
ملك: هو ده الكلام
وبعد كده قامو كلهم عشان يعملو الاكل عند الشباب احمد بعت لملك
احمد: انتى روحتى
ملك سابت اللى فى أيدها وراحت عشان تشوف مين بعتلها
ملك بالمضه: وانت مالك
احمد: ايه يا بنتى هى الانوثه اتمنعت عندك ولا ايه
ملك بضحك: بعتها من صغرى
احمد: طب عامله ايه
ملك: وانت مالك برضو
احمد: غورى يا بت شوفى كنتى بتعملى ايه
ملك: غوره تخدك
وقفلت وخلت المطبخ تانى
احمد فى نفسه: سرسجيه نبر وان
محمد: احمد
احمد: عارف هتقولى ايه
محمد: طب كنت هقولك ايه
احمد وهو بيقلد صوت محمد: مش بتذاكر ليه يا احمد وماسك الفون ايه يا بنى بص لمستقبلك بقى انت مبقتش صغير عشان حد يقولك ذاكر والمرشح بتاع كل يوم
محمد بضحك: طب ما انت عارف مش بتنفز ليه من غير ما اتكلم
احمد: عشان انا كا احمد مش بسمع كلام امى وابويا هسمع كلامك انت
محمد رفع الشبشب إللى كان فى رجله : انا هخليك تسمع كلام أمه لا اله الا الله مش كلامى انا وبس وبقى يضرب فيه بشبشب وأحمد بقى بيصرخ بضحك
احمد: خلااااااااااص هذاكر من غيرك ما تقولى خلاص
وبعد كده محمد وقف ضرب
محمد: يعنى هتذاكر
احمد: اه بس خف ايدك شويه عشان بتوجع
محمد: ما عشان تحس على دمك وتذاكر انت فى طب يا زباله
احمد: شكرا حبيبى تسلم كلك ذوق 😂
محمد حدف الشبشب فى وشو: غور من وشى بدل ما اطلع عفريتى عليك
وأحمد طلع يجرى وخبط فى كريم
كريم: مش تحاسب يبا
احمد: معلش يا معلم مل الولا عبدالله فين
كريم: واقف فى البلكونه
عبدالله كان واقف وباصص لاسراء وهى وقفه بتتكلم فى الفون
احمد: بتعمل ايه ياض
عبدالله: نفسى فى القمر ده اوى
احمد بص على البلكونه لقى اسراء وقفه
احمد: اااااه قول كده بقى بتحبها
عبدالله بتوتر: ايه لا لا طبعا
احمد بضحك: اه مهو باين على توترك ده
عبدالله: ومين قلك انى متوتر وانا تمام اهو
احمد: طيب على راحتك وسابو ودخل وهو فضل سرحان فى جمالها لحد ما دخلت وبعد كده دخل هو كمان البنات كلو وذكرو ونامو والشباب زى العاده سهرنين ومحمد مع عبدالله وعبدالله كان سرحان
محمد: سرحان فى ايه
عبدالله: فى القمر اللى وقعنى من اول نظره
محمد: اه طب متكلمها يبنى
عبدالله: ما انت عارف انى مش بعرف اكلم بنات
محمد: هو انت منتظر أنها تجى هيا وتكلمك
عبدالله: لا طبعا
محمد: يبقى خلاص لازم تتشجع كده وتكلمها قبل ما غيرك يكلمها
عبدالله: تمام هشوف بكره
محمد: طيب يا اخويا روح نام عشان الكليه الصبح
عبدالله: تمام
وبعد كده نامو وصحيو بدرى طبعا عبدالله صحى اول واحد لقهم لسه نايمين راح جاب ازازه ميه ورش عليهم وهما نايمين
احمد: يمااااا الحقينى بغرق
عبدالله مكنش قادر على نفسه من كتر الضحك وبعد ما كلهم فاقو واستوعبه عبدالله عمل فيهم ايه كلهم قامو هجمو عليه وبعد علقه كل يوم جهزو نفسهم ونزلو والبنات كمان والركبه نفس المكروباص عبدالله اول ما شاف اسراء كان قلبو هيطلع من مكانو من كتر الفرحه وأحمد اول ما شاف ملك طلعلها لسانو زى العيال الصغيره وهى ضحكت ومحمد لما شاف مريم هما الاتنين بصو لبعض وابتسمو وكريم اول ما بص لندى وعينى جت فى عينها حس بأحساس غريب حاول يتجاهل الحساس ده معرفش وكان عايز عينى على طول تفضل عليها ومالك طبعا كان مبسوط انو شاف عنود وبعد شويه وصلو الكليه مالك راح جاب ايس كوفى لعنود غير اللى وقعه
مالك: انسه
عنود: حضرتك بتكلمنى انا
مالك: ايوه
عنود: افندم
مالك: اتفضلى
عنود: وده بصفه ايه
مالك: ده واحد غير اللى وقعته امبارح وبتاسفلك مره كمان
عنود ابتسمت وخدت منه الايس كوفى: شكرا على اهتمامك
مالك بهمس: ولو مكنتش اهتم بيكى انتى اهتم بمين
عنود: بتقول حاجه
مالك: لا ابدا بس ممكن نكون اصحاب
عنود: اه طبعا ممكن
مالك ابتسم: انا أسمى مالك
عنود: عاشت الاسامى وانا اسمى عنود
مالك: اسمك حلو اوى
عنود اتكسفت واتوترت
عنود: شكرا عن اذنك
مالك بلهفه: رايحه فين
عنود: المحاضره
مالك: تمام يلا
عنود: رايح فين
مالك: هروح معاكى
عنود: طب وصحابك
مالك: ما هما هيجو
وبعد كده مالك وعنود راحو المحاضره وعبدالله راح لاسراء بس كان متوتر
عبدالله بتوتر: أن انسه
اسراء: نعم
عبدالله: هو حضرتك معنا فى الجروب
اسراء: ايوه
عبدالله: تمام انا كنت حابب اتعرف عليكى ونكون صحاب ممكن
اسراء بصت وسكتت لأنها هى كمان كانت حطه عينها عليه
عبدالله: ها قلت ايه
اسراء: تمام معنديش منع
عبدالله كان فرحان جدا أنها وفقت
عبدالله بفرحه: انا أسمى عبدالله
اسراء بأبتسمه: وانا أسمى اسراء
عبدالله: عاشت الاسامى يا اسراء
اسراء: طب عن اذنك
عبدالله: على فين
اسراء: على المحاضره
عبدالله: اه تمام اتفضلى
وبعد كده عبدالله راح لمحمد وهو مبسوط
عبدالله وهو ماشى: الحياه بقى لونها بنبى وانا جنبك وانت جنبى
محمد بضحك: مالك يابنى فى ايه
عبدالله: كلمتها وبقينا صحاب الله انا مش مصدق كانو كان حلم بعيد وبخطوه منى عرفت اقربه
محمد: لدرجادى
عبدالله: واكتر ولله انا مبسوط اوى
محمد: طب يلا نشوف بقيت العيال فين عشان المحاضره
عبدالله: يلا
وبعد كده دخلو المحاضره ومريم كانت قعده واول ما شافت محمد ابتسمت وهو كمان زيها وكريم لما شاف ندى فضل سرحانوبعد شوايه خلصو المحاضره وكلهم مشيو احمد نده ملك
ملك: عايز ايه ياض
احمد: ياض
ملك: مل بت
احمد: انا غلطان كنت جى اسلم عليكى
ملك: طب كويس انك عارف
احمد: عارف ايه
ملك: انك غلطان 😂
احمد: مش بقلك الانوثه اتمنعت من عندك
ملك: ايوه طبعا ياض عشان ابقى بميت راجل
احمد بضحك: والنبى لو ختى قلم فى خناقه تقعى من طولك
ملك: ومين قلك كده
احمد: عرفت عادى
عند مريم ومحمد
محمد: مريم
مريم: نعم
محمد: عامله ايه
مريم: الحمدلله وانت
محمد: تمام الحمدلله
مريم: ديما يارب تكون بخير
محمد: تسلمى انا وانتى
مريم: شكرا
محمد: ركزتى فى المحاضره
مريم: اه الحمدالله وانت
محمد بهمس مركزتش مع حد غيرك
مريم: بتقول حاجه
محمد: لا مقلتش
مريم ابتسمت: طيب عايز حاجه
محمد: رايحه فين
مريم: هروح
محمد: اوصلك
مريم: لا شكرا عن اذنك
ومشيت
ندى وهى مشيه
الشخص: هو القمر ماشى لواحده ليه
نده بتمد عشان متدرش
الشخص جرى ووقف قدمها: هو انا مش بكلمك
ندى: انت عايز ايه انت
الشخص: انتى قمر اوى بصراحه
ندى: انت بجح اوى بصراحه
وهنا كريم ادخل
كريم: انت عايز ايه يا معلم
الشخص: هى تقربلك ولا ايه
كريم: اه تقبلى امشى بقى
الشخص: اه قول كده بقى طب هى تخصنى يبا
كريم: تخصك ايه يا كلب
وبعد كده الاتنين مسكو فى بعض
•تابع الفصل التالي (رواية دكاتره مجانين) اضغط على اسم الرواية