رواية اسميتها نغم بقلم نهي الحفناوي
رواية اسميتها نغم الفصل السابع 7
أحمد: صباح الخير يا ماما
ليلى: صباح الخير يا أحمد، يعنى صاحى بدرى مش عوايدك
احمد: مش جايلى نوم وعندى محاضرة وقولت أنزل أذكر فى الكلية
ليلى: ليه بس فيه ايه مش جتيلك نوم ليه اقعد بس افطر الأول معايا، بدل ما أفطر لوحدى
أحمد: ماشى هو بابا نازل
ليلى: بيخلص شوية حجات فى المكتب جوة وهينزل يبقى ياخدك. معاه فى سكته
أحمد: بقولك يا ماما هو لو فى حد عاوز يكلم حد بس خايف ان الحد دا يكون مش عاوز يكلمة أو هو تقبل عليه، يعمل ايه
ليلى: انا مش فاهمة حاجة، انت بتقول ايه
احمد: طب هقولك حاجه تانية، هو لو حد خد عنك صورة وحشة وانت عاوزة تصلحيها تعملى ايه
ليلى: هروح اتكلم معاه وأفهمه
احمد: طب مانا قولتلك مش هينفع علشان انا خايف أحس انى تقيل عليها
ليلى: ايوة بقى هى مين دى بقى الى انت خايف تحس انك تقيل عليها
احمد: لا مش انا لا،هى بصراحة مشكلة واحد.صاحبى،وانا مش عارف اساعده
ليلى:طب متفهمنى براحة، مش يمكن أساعدك
احمد: بجد يا ماما
ليلى: قول
احمد: هو بيحبها أوى أوى، بس مش عارف يقولها، خايف انها تكون مش بتحبه،او شايفاه حد وحش، هو مش وحش،هو اتغير علشانها، بس مش عارف يكلمها، هو مش شايف حد غيرها، واكتر حاحة تفرحه،انها تكون بتحبه،حتى لو ربع الحب الى هو بيحبهولها * أحمد بيتكلم وهو مبتسم وسرحان فى نغم*
ليلى: طب ميقولها
أحمد: المشكلة،انه فاشل فى حياته،وهى شاطرة أوى، وهو من حبه فيها مش عاوز يقولها،خايف عليها من إحباطة ويأسة،عاوز يساعدها من بعيد،عاوز يتغير علشانها،هى تستاهل كل خير،لما بيشوفها يينَزل عينه على طول،رغم انه نفسه يفضل بصللها،بس بيخاف عينه تفضحه، هو بيحبها أوى اوى
ليلى: ياااه هى لو سمعت منه الكلام دا،اكيد هتحبه
احمد:يعنى ممكن تحبنى
ليلى: هتحبك ليه،مش هى دى الى بيحبها صاحبك
احمد: اه اه لا مقصدش لا، قصدى هتحب صاحبى،انا نازل علشان اتأخرت عندى محاضرة * بتكلم وهو متلغبط فى الكلام،علشان حس انه أمة عرفت انه كان بيكلمها عنه هو مش صاحبه *
احمد: انا نازل أستنى بابا تحت أما يخلص خلية ينزل
* أحمد نزل،وهو طالع من البوابة،قبل نغم وهى طالعة، شاورتله*
نغم: صباح الخير
أحمد: صباح النور، رايحة الجامعة* بيتكلم وهو باصص فى الأرض*
نغم: ايوة عندى سكشن بدرى،انت كمان عندك بدرى
احمد: لا بس مجاليش نوم،فقولت اصحى اروح اذاكر فى الجامعة،
نغم: اه اكيد بعد احتفال صحابك امبارح
احمد: لا لا انت فهمت غلط،لا لا انا مش خطبت
نغم: ازاى يعنى
احمد: الموضع كلة سوء تفاهم* احمد حكلها الى عمر عمله *
نغم: بجد * قعدت تضحك جامد
احمد: اه والله فضحنى
نغم: بشرة خير،بكرة تخطب
احمد: وانت كمان بكر تتخطبى
نغم: بابا شرط علشا مفيش ارتباط فى الجامعة وشويه حجات كدا
أحمد: بابا نازل دلوقت يوصلنى ممكن تجى معانا
نغم: لا علشان متعبوش
احمد: هو هيفرح لما يعرف انك. جاية معانا
نغم: تمام بس انا بس كنت عاملة على تعبه
احمد: اه صحيح عملتى ايه فى المادة الصعبة،الى كانت عندك
نغم: لسه مش عارفة أعمل،ايه،اتفقت مع واحدة صحبتى هتجى تذاكر معايا،هعمل ايه
احمد: وانا بشوف واحد صاحبى بيدى كورسات ممكن يساعدك
نغم: بجد يا أحمد * بتتكلم وهى إيدها على بؤها وفرحانة
احمد: اه بجد للدرجادى المادة دى مديقاكى
نغم: اه جدا والامتحانات قربت ومش عارفة اعمل ايه ونفسى اخلصها
احمد: متقلقيش
نغم: طب تمام وشكرا جدا يا احمد معلش تعبتك معايا
احمد.: متقوليش كدا،انت تعبانى من ساعت مكنا صغيرين ولا انت نسيتى
نغم: لا طبعا منستش،
احمد: سجلى رقمى بقى علشان لو احتجتى حاجة
نغم: تمام * طلعت الموب وادتة لأحمد يسجل، احمد مسك الموب لقى خلفية العروسة لعبة*
احمد: لسه بتحبى العرايس
نغم: جدا،انت لسة فاكر
احمد: عمرى ما أنسى * نغم اتوترت وخدت منه الموب*
نغم:اسمك ايه بقى على الفيس علشان كمان أضيفك
أحمد: احمد على، هتلاقينى على طول
نغم: ايه الثقة دى
احمد: ولا ثقة ولا حاجة،علشان بس عندى متابعبن كتير علشان التصوير وكدا،
نغم: لسه بتصور وحش ولا اتعلمت
احمد: لا اتعلمت طبعا،اكيد فى مرة هصورك
نغم: هستنى،ومتكونش بتضحك عليا
احمد: لا اكيد،
نغم: هو انا لو عاوزة اروح معرض الكتاب،اركب ايه من الجامعة،علشان مش هعرف اروح
احمد: ايه دا انت رايحة معرض الكتاب،انا كمان هروح انا وعمر ومى كنا متفقين لو كدا تعالى معانا* أحمد كدب عليها علشان يروح معاها*
نغم: هتروحو امتى
احمد: انت عاوزة تروحى امتى
نغم: لو ممكن بكرة
احمد: تمام اتفقنا
*على أبو أحمد نزل *
على: صباح الخير يا نغم
نغم: صباح الخير يا عمو على
احمد: نغم مكنتش عاوزة تجى معانا وبتقول انها هتتعبك يابابا
نغم: لا لا مش قصدى
على: كدا يا نغم هو انا مش زى بابا ولا ايه،
نغم: مش قصدى
على: دا انت زى احمد وعبير وعيب تقولى كدا، انت تيجى تصحينى من النوم وانزلك مخصوص طبعا
نغم: تسلم يا عمو شكرا
على: يلا اركبوا بقى علشان متتأخروش
* على وصلهم كل واحد على جامعته وراح هو على شغلة*
*فى الجامعة، عمر قاعد على سلم الجامعة نايم على الكتب مستنى أحمد لحد ميجى*
أحمد: عمروه اصحى اصحى
عمر: ارحم امى بقى انت عاوز تجى الجامعة انا مالى ذنب امى ايه اصحى كل يوم كدا واتبهدل، وبعدين مالك كدا بتضحك كدا ليه بكلمك بقالى ساعة
أحمد: فرحان ياعمر، فرحان
عمر: اعرب ماتحتة خط ولا ايه، ماانافهمت انك فرحان، فرحان ليه، حد يجى المخروبة دى ويفرح
احمد: بس لو جاى مع حد كدا لازم تكون فرحان
عمر: ايه دا نغم جات معاك * أحمد حكاله الى حصل، وقاله على موضوع معرض الكتاب*
عمر: معرض الكتاب ايه الى هنروحه، انت بتفهم حاجة فى الكتب ولا تعرف حاجة، وكمان مى هتيجى
احمد: احنا مش صحاب، اتصرف
عمر: انا بحس انك بتذلنى، ماشى هجى معاك، انا مش عارف الأماكن الى بقيت تودهالى دى، انا حاسس بكرة هتقولى يلا نعمل رحلة للأهرمات
احمد: تصدق فكرة، هى من زمان بعيدة عن البلد واكيد نفسها تشوفها
عمر: بهزر ياعم بهزر،
احمد: لا انا عاوزك تشغل دماغك كدا
عمر: يعنى هتروح معرض الكتاب
احمد: هى بتحب الكتب وكدا ونفسها تروح
عمر: تصدق يا ياواد يا أحمد انا كان نفسى أعمل كتاب وأنزاه فى المعرض وأكون كاتب ناجح واحكى فيه عن نجاحى وإنجازاتى
احمد: نجاح وانجازات ايه الى هتكتبهم فى الكتاب انت هتستعبط، وبعدين هتكتبلهم ايه فى الكتاب
عمر: هكتبلهم إزاى بدأت من الصفر وإزاى بقيت تحتة
احمد: اتنيل *بيكلم وهو بيضحك*
عمر: لا وكمان نفسى الكتاب ينجح وأهدى النجاح دا لحببتى وصاحبتى وخطيبتى
احمد: هى مين دى
همر: كل واحدة فيهم. عارفة نفسها
احمد: يكش مى تسمعك علشان تخلى سنتك سودة، المهم شوفت حوار زياد
عمر: اه زياد هيكون فى الكافية النهاردا، علشان تتفق معاه على حوار الكورس
احمد: هتيجى معايا
عمر: لا انا مبطقش الواد دا وهو مبيطقنيش
احمد: ياعم هو انا بقولك هخطبهولك، بقولك هتيجى معايا
عمر: ماشى، ولو اتكلم كلمة ضايقتنى هفتحلك دماغه
احمد: خد الورق دا كان نازل فى المكتبة، فية ملخصات، الامتحانات قربت وعاوزبن ننجح
عمر: هات ياعم
احمد: يلا نحضر المحاضرة، علشان نلحق نروح الكافية ونلحق زياد
* احمد وعمر خلصوا محاضرتهم وراحوا الكافية*
عمر: الضاكتور زياض هناك اهو*بيتكلم وخو بيتريق عليه*
احمد: اهدى بقى علشان لو سمعك مش هيرضى يكلمنا
عمر: ماشى اما اشوف اخرتك ايه،
احمد: ازيك. يازياد
زياد: ازيك يا احمد عامل ايه
احمد: الحمد لله، بقولك. مستنى حد، كنت عاوز اقعد معاك شوية
زياد: اتفضل ياعم انت هتستأذن، ايه ياعمر مالك متتكلمش يعنى
عمر: ماانا ماسك. نفسى علشان لما بتكلم انت بتزعل
زياد: انا مش عارف ليه حاسس انك مش طايقنى
عمر: طب أعملك ايه علشان تتأكد
احمد: بيهزر انت عارف عمر بيحب يهزر * احمد ظرب عمر فى رجلة وهو قاعد على الكرسى*
عمر: اه بتوجع
زياد: على فكرة يا عمر انا زعلان منك من أخر مرة لما قعدت تتريق عليا
عمر: اتفلق
زياد: اتكلم بأسلوب أحسن من كدا
عمر: ممكن بعد إذنك تتفلق
احمد: خلاااص ياعمر اهدى، بقولك يا زياد، كنا عاوزين نعرف ايه الكورسات الى ببتاخد فى صيدلة ومواعيدها وكدا ومين بيدى
زياد: ليه
عمر: اصل والله احنا مش مرتاحين فى تجارة قولنا نشوف الجو فى صيدلة اخبارة ايه
زياد: بتكلم. بجد
احمد: مفيش ياعم، نغم بنت عمو عاطف هى فى صيدلة وكانت بدور على كورسات وكدا، وانا قولت مفيس غير زياد يفيدنا فى الموضوع
زياد: انت جيت للرجل الصح فى المكان الصح
عمر: يخربيت غتتاتك* بيتكلم فى سره*
احمد: انا عارف
زياد: خلاص هبعتلك على الواتس، اصلا فى مراجعة اليومين دول اناعاملها انا ودكتور زميلى هنخلص فيها المنهج، علشان الامتحانات قربت، هبعتلك كل التفاصيل على الواتس،
احمد: تماما يادوك تسلم
زياد: صحيح انتوا عملتوا ايه فى الكليه، لسه بردو مخلصتوش
احمد: اه ادعيلنا قربنا اهو فاضل السنة دى وان شاء الله سنة كمان
زياد: يعنى متأكد يعنى
احمد: مااحنا خلاص بقى هنتلم ونذاكر علشان نخلص
زياد: اه لازم تذاكروا علشان تخلصوا بقى ونلاقيلكوا بت الحلال، صحيح انا سمعت انك هتخطب ياعمر ابقى اعزمنى بقى
عمر: لا *طلعله لسانة ووقفل عينه، علشان يضايقه*
احمد: لا قصده عاملها على الضيق وكدا
زياد: بس مش تتخرج الأول وبعدين تخطب
عمر: هما عاوزينى كدا فاشل انا عاجبهم،
زياد: يعم مبروك
عمر: بقولك با ضاكتور عندى استشارة كدا بما انك ضاكتور معرفش ازاى بس يلا
زياد: قول ياعم، رغم ان الاستشارة بفلوش بس يلا
عمر: انا كل مباكل فم المعزة بيجوعنى متعرفش من ايه
زياد: فم المعزة
عمر: اه فم المعزة، مخدتوش فى السكشن ولا ايه، شكلك كنت بتغيب فى محاضرات فم المعزة، ابقى روح ذاكر
زياد: فم المعزة ايه سبع سنين فى طب عمرى ماسمعت فم المعزة دى، انت شكلك بتتريق،
عمر: روح ذاكر محاضرة فم المعزة، علشان انا همتحنك بكرة يلا يا احمد علشان نسيبة يذاكر
* احمد وعمر خرجوا من الكافية واحمد ميت على روحة من الضحك ومش قادر يمسك نفسة*
عمر: علشان اقولك مبرتحش للواد دا، قال ايه لازم نذاكر علشان نتجوز، شويه كمان وكنت همسك فى رقابتة مش هسيبه، كان نفسى أعضه مش عارف ايه الى سكتنى
احمد: ايه فم المعزة دا ياعمر
عمر: انا قولته اضايقه، ماهو مبيبطلش رخامة
احمد: المهم متنساش بكرة مشوار المعرض وقول ل مى
عمر: ماشى ياعم
* فى بيت أحمد*
أحمد: ياماما يا ماما
* عبير طلعت من الأوضة وهى بتضحك *
احمد: اعوذ بالله من الخبث والخبائث انتوا بتطلعوا امتى
عبير: هو انت معرفتش، مش معتز كان قايلك اننا هنجى نقعد شويه علشان هو مسافر، وايه جبتلك هنا وحمزة معايا وهنعملك احلى واجب، واه نقلتلك حجاتك علشان اقعد فى الأوضة بتاعتى
احمد: مش عاوزة تغيرى الإقامة بالمرة وتجيب كمان أبو العيال، واطلع انا وامك وابوكى ونسبلك البيت
عبير: لا لا متقولش كدا يا حمادة، البيت بيتكوا طبعا
احمد: ماما فين
عبير: نزلت تقعد. مع طنك هدى ام نغم
احمد: بجد فى حاجة ولا ايه
عبير: عادى هو لازم يكون فى حاجة، اتنين صحاب رايحين يقعدوا مع بعض
احمد: انا داخل انام ولو سمعت صوتك انت وعيالك هرحلك على بيتك بالشبشب ياعبير وغورى بقى
عبير: شايف ياحمزة شايفة يا هنا خالو القاسى بيعمل فينا ايه
احمد: اوعى يابت كدا وانت شبة عبير اخت البرنس وشكلك هتخربيها وتاخدى أوضتى ماانا عارفك هتموتى وتعبيها فى شنطة وتاخديها معاكى بيتك
*أحمد راح يفتح التلاجة*
احمد: يا عبير يا عبير
عبير: ايه عاوز ايه
احمد: البسسى الى فى التلاجة راح فين
عبير: راح مشوار وراجع
احمد: ياعبير الاخوات سند. لبعض فعيب أوى لما سند يحط حاحة فى التلاجة ويجى سند تانى يلهفها لمى نفسك
عبير: قول انك مش طايقنى وعاوزنى اخد العيال وامشى، بس دا بعينك ياحبيب اختك، وممكن لو عجبتنى الإقامة أفضل هنا لحد ما أولد
احمد: انا داخل انام،
*فى بيت عمر*
ماهر"أبو عمر": هتعمل ايه ياعمر أبو مى بيكلمنى وعاوزين نحدد ميعاد علشان قراءة الفاتحة
عمر: بعد الامتحانات، هو احنا مش اتفقنا
ماهر: ناوى على ايه
عمر: خطوبة، ومش هتحوز الا اما اتخرج
ماهر: يابنى ماشقتك موجودة وانا هساعدك لحد متوقف على رجلك وكدا كدا انت بتشتغل، منعجل بالفرح وبلاش لما تتخرج دى، علشان احنا فقدنا الأمل فيك
عمر: هو انت متعرفش قوليله ياماما
مامت عمر: اه عمر الله اكبر بقى يذاكر، وشكله كدا هينجح
ماهر: طب ياريت ياخويا
عمر: بذاكر جامد اوى وبتعب وعلشان كدا لازم حضرتك تدينى فلوس
ماهر: هتعمل ايه بيهم
عمر: هحشش يعنى يابايا محتاجهم، علشان بنت اختك ياست ماما مخلصة على فلوسى اول بأول قال ايه بتحوشهملى
ماهر: مش ناوى الأجازة دى بقى تنزل الصيدليه تساعدنى ولا ايه
عمر: ان شاء الله الله قول يارب
ماهر: مباخدش منك عقاد نافع، قومى حطى الأ كل خلينا نتغدى قبل ماابنك. دا يشلنى
عمر: طابخة ايه ياماما
ماما: سمك ياحبيبى
عمر: ياماما السمك. دا كائن لطيف وجميل فياريت نسيبة يعوم
ماما: ماانت لو بتاكل السمك كان زمانك دلوقت بقيت دكتور ولا حتى خلصت كليتك الى مش راضى تاخدها دى
عمر: لا والله يعنى كل الناس الى بتنجح دى كانوا ياكلوا سمك، الله عليكى يا ام عمر، وان شاء الله ام عمر سابت المطبخ وعملت الدراسة العظيمة دى امتى
ماما: انت عملت أكبر غلطة فى حياتك انك مش بتاكل سمك ياعمر
عمر: طب مفيش مكفأة
ماهر: مش بقولك مش هتخلصى فيه ابنى وانا عارفه
عمر: قولتلك ميت مرة السمك مش باكله أغنهالك، وانت بتحبى تعملية بحس انك بتتلذذى لما تعملى حاجة تضايقنى
ماهر: بقولك قومى حطى الاكل دا هيفضل يتكلم مش هيفصل
* فى بيت نغم*
ليلى: يا نغم يا نغم.، تعالى كلمى صاحبتك
نغم: اذيك ياروان عاملة ايه
روان: تمام الحمد لله، عاوزين نخلص بسرعة هلشان متأخرش
نغم: ان شاء الله مش هنتأحر، ماما جهزتلنا قعدة فى البلكونة فى الطرواة علشان الحر وكدا
* روان ونغم قعدوا على تربيزة بيذاكروا قعدين قصاد بعض، وفجأة أحمد طلع كان بيكلم فى الموب، وشاور لنغم ودخل بسرعة*
روان: مين الواد المحترم دا
نغم: دا احمد بن عمو عاطف جارنا
روان: الواد دا شكله بيحبك او على الأقل معجب بيكى
نغم: اكيد لا انت بتقولى ايه
ؤوان: اصلة الدقيقة الى وقفها بصلك كدا كأة بيسرق، ودخل جوا على طول ماكان ممكن يكمل كلام، ولما تلتقى حد بيحب حد بيخاف انه يكشفة وبكرة تقولى روان قالت
نغم: لا لا مااعتقدش خالص، دا انا لو روحت زيارة عندهم. هو مبيقاش موجود كأنة بيتعمد دا، ودايما وهو بيكلمنى عينه فى الأرض كأنه مضايق منى، وبعدين لا لا انت بتقولى ايه
روان: هو الواد دا فى ايه
نغم: تجارة سنة تالته
روان: هو لسة فى الجامعه
نغم: مفروض يكون خلص بس هو كان بيسقط وكدا
روان: وطبعا باباكى مش هيرضى يجوز بنته الدكتورة اى حد، على العموم انا موجودة معجبكيش ابعتيه
نغم: انا بقول يلا نذاكر بقى علسان متتأخريش
- يتبع الفصل التالي اضغط على ( رواية اسميتها نغم) اسم الرواية