رواية سليمة كاملة بقلم ميمي عوالي
رواية سليمة الفصل الرابع و العشرون 24
فى المستشفى كان الكل قدام باب العمليات و هم على اعصابهم و عاوزين يتطمنوا على رحيم باى طريقة
سِليمة كانت منهارة من العياط فى حضن نبيلة ، اللى كانت عمالة تطبطب عليها و هى بتدعى و بتقرى قرآن ، و عبد العزيز كان ماسك العصاية بتاعته و ساند عليها و هو عمال يستغفر و يحوقل ، و رامى و ربيع و معاهم عبد الهادى اللى جالهم لما فاطمة كلمته و هى بتعيط و حكت له اللى حصل .. و كانوا كلهم واقفين قدام باب العمليات ، اما ناهد فكانت واقفة فى ركن لوحدها لحد ما سلوان راحت وقفت معاها و مدت ايدها طبطبت عليها و قالت لها : انتى ليه ساكتة كده يا ناهد ، حساكى مش طبيعية
ناهد رفعت عينها و بصت لسلوان و رجعت بصت فى الارض من تانى و التفتت و مشيت من قدامها خرجت من المكان ، سلوان راحت ناحية رامى و قالت له : رامى ، انا قلقانة اوى على ناهد ، شكلها مش مظبوط خالص
رامى التفت ناحية المكان اللى ناهد كانت واقفة فيه مالقهاش فسال سلوان بفضول وقال لها : هى راحت فين
سلوان بحيرة : كنت بكلمها مارديتش عليا و سابتنى و مشيت ، و ما اعرفش راحت فين
عبد الهادى كان متابع الحوار من الاول فحمحم بصوته و قال : انا هروح اشوفها ، ما تقلقوش
و خرج عبد الهادى و هو عمال يتلفت ويدور بعينه عليها لحد ما لمحها و هى بتركب تاكسى ، جرى بسرعة ركب عربيته و مشى وراها شوية لحد ما لقاها نزلت قدام عمارة و دخلت فيها ، عبد الهادى على ماركن العربية بتاعته و نزل مالحقهاش و مابقاش عارف يتصرف ازاى ، فكلم رامى و حكى له اللى حصل فرامى سأله عن العنوان و لما عبد الهادى قال له على اسم السارع و رقم العمارة ، رامى قال باستغراب : ده بيت سامى ، ايه اللى وداها عنده المجنونة دى
عبد الهادى بقلق : سامى .. طب قوللى بسرعة هو شقة كام
رامى شقة خمستاشر ، الحقها يا هادى و انا جايلك فى السكة و لو حصل حاجة قبل ما اوصل لكم كلمنى فورا ، فعبد الهادى قال له خليك مع عمى و اخواتك و لو حصل حاجة هكلمك
ناهد كانت وصلت عند شقة سامى و نرمين ، و رنت الجرس ، و لقت سامى فتح لها و كان واضح عليه الارتباك ، لكن اول ما شافها ضحك بسخرية و قال : اهلا يا سندريلا ، خطوة عزيزة ، يا ترى ايه سبب تشريفك لينا بالزيارة
ناهد بصت له بجمود و زاحته بايدها و دخلت و هى بتدور بعنيها فى المكان ، فلقت سهير واقفة فى مكانها بتحفز اول ما سمعت اسم ناهد ، و نرمين قاعدة فى مكانها بجمود و وشها اصفر و باهت اكنها ميتة ، و لمحت بعينها طبق فاكهة و فيه سكينة فراحت ناحيته بسرعة مسكت السكينة و التفتت لسامى و قالت له : انا ضحيت بتلات سنين من عمرى عسان خاطر خوفى على نادية و اكتر من اربع سنين غيرهم عشان خوفى على سمعتها و سيرتها و سيرة عيالها حتى بعد ما ماتت ، و ما عنديش اى مشكلة انى اضحى بباقى عمرى عشان انتقم لدم رحيم اللى بينقط من ايدك يا سامى ، عمل لك ايه رحيم عشان تقتله يامجرم
سهير بشهقة عالية : رحيم مات
نرمين انتفضت من مكانها و وقفت جنب سامى و هى بتقول : عملت ايه يا سامى ، انطق ، وديت روحك فى داهية و ضيعت نفسك و ضيعتنا معاك ليه
سامى بحدة : اخرسى انتى و هى ، و انا مالى يموت و اللا يغور فى ستين داهية ، هو انا ماسك الكنترول بتاع عزرائيل
ناهد و هى بتقرب منه و رافعة السكينة لفوق : انت اللى هتغور فى الف داهية يا سامى خلى الناس كلها ترتاح من شرك
سامى مسك ايدها جامد و هو بيحاول يلويها وسط صريخ سهير و نرمين لحد ماقدر يوقع السكينة من ايدها و فجأة بعزم ما فيه ضربها بالقلم وقعها على الارض ، و لسه بيمد ايده عشان يشدها من على الارض لقى اللى بيجيبه من رقبته و اللى اتفاجئ وقتها بعبد الهادى و هو عامل زى الغول و قعد يضرب فيه بكل قوته و غضبه
ناهد عدلت نفسها من الوقعة و لما لقت ان عبد الهادى بيضرب سامى فرحت من جواها ان فى حد هيفش الغل اللى جواها من ناحية سامى ، و بتبص لقت نرمين جاية و جايبة عصاية غليظة عاوزة تضرب بيها عبد الهادى لما لقته عاجن سامى من الضرب ، راحت ناحيتها بسرعة زقتها و عافرت معاها على ما عرفت تاخد منها العصاية و هى بتقول لها ، قذارتك من قذارته ، انتو الاتنين من نفس العينة ، اوعى تفكرى تحوشى عنه لانى عمرى ما هسيبك وقتها
سهير جريت ناحية عبد الهادى و سامى و قالت بصوت عالى : كفاية يا عبد الهادى ، هيموت فى ايدك كفاية
عبد الهادى رماه على الارض بكل قوته و تف عليه وهو بيقول : ما انت مش راجل ، ما انت لو راجل ماكنتش تمد ايدك على واحدة ست ابدا يا واطى
سامى و هو بيتكلم بالعافية : انا هوديك فى ستين داهية ، انت بتتهجم عليا فى بيتى يا حيوان ، و الله لاحبسك
ناهد بغضب : لما البوليس يعرف ان انت اللى خبطت رحيم بالعربية و جريت نبقى نشوف مين اللى هيتحبس يا سامى بية
عبد الهادى التفت لناهد بغضب و قال من وسط انفاسه اللى بياخدها بالعافية نتيجة خناقه مع سامى : انتى بتقولى ايه ، مين اللى خبط رحيم
ناهد بغل : البية المحترم خبطه بعربيته بكل غل و هرب فى ثوانى ، كان قاصد يخبطه ، كان عاوز يموته الخسيس قليل الاصل
سامى بسخرية : اثبتى ان انا اللى عملت كده ، انا هنا من الصبح ما اتحركتش من ساعة ابوكى و البهوات اخواتك ماكانوا هنا الصبح
عبد الهادى وطى عليه بغل شده من هدومه قومه من على الارض و بكل قوته لوى دراعه ورا ضهره خلى سامى صرخ بصوت عالى و قال له : انا هدفعك تمن كل اللى بتعمله ده ، و بعدين زعق فى نرمين و سهير و قال : انتو واقفين تتفرجوا عليا ، واحدة منكم تتحرك و تبلغ البوليس
عبد الهادى زقه على برة الشقة و هو بيقول : و على ايه نكلفهم مكالمة ، انا هوديك للبوليس بنفسى يا قتال القتلى انت
سامى حاول يخلص نفسه من بين ايدين عبد الهادى ماعرفش ، و بقى عمال يستنجد بالسكان اللى اتجمع منهم شوية على صوت الصريخ ، لكن عبد الهادى صرخ فيهم و قال : ماحدش يحاول ييجى ناحيته ، ده لازم يتسلم للبوليس حالا عشان محاولة قتل
كل اللى كانوا واقفين فضلوا فى مكانهم من غير ما يتحركوا بس واحد منهم قال : انا اتصلت بالبوليس و البوليس زمانه فى الطريق ، ممكن تسيبه على ما البوليس يوصل
ناهد بغضب : لو سابه ممكن يغدر بينا فى لحظة
عبد الهادى برفض : مش هسيبه ، انا هسلمه بنفسى
الجار بص لناهد و قال : يا مدام ناهد مهما ان كان انتو كان فى بينكم عشرة ، مايصحش كده ده انتو مهما ان كان اهل و ولاد عم
ناهد بغضب : ابن عمى حاول يقتل اخويا النهاردة
سامى بغل : ماحدش هيقدر يثبت حاجة
ناهد بثورة : انا شايفاك بعينى و انت بتخبطه بالعربية
سامى : العربية تحت فى الجراچ ما اتحركتش من امبارح و فى الف شاهد على الكلام ده
ناهد : خبطته بعربية نرمين يا سامى ، انا شايفاك بعينى و انت واقف بيها قدام البيت و اول ما رحيم وصل دوست بنزين بعزم مافيك لحد ما شيلته شيل بالعربية من على الارض
نرمين بشهقة : بعربيتى يا سامى ، بتخبطه بعربيتى ، بتبعد الشبهة عنك و بتلبسنى فيها
سامى بغيظ : اخرسى يا غبية ، ماحصلش حاجة من دى ماحدش يقدر يثبت حاجة زى دى
ناهد بغل : لا هنثبت يا سى سامى ، الكاميرات اللى متركبة على البيت زمانها سجلت كل حاجة
سامى ببهوت و لخبطة : كاميرات ايه دى ، هو اى كلام ، انتى مفكرانى عيل و هتضحكى عليا بكلمتين ، انا قلت ستين مرة انى ماعملتش حاجة و ماخرجتش من البيت من اصله
عبد الهادى : ده بقى شغل البوليس ، و اتفضل ياللا قدامى
ناهد بتردد : هتسوق ازاى و هو معاك كده ، ممكن يهرب منك ، محتاج يتكتف
الجار : يا جماعة اصبروا شوية البوليس خلاص على وصول
و فعلا ثوانى و سمعوا سرينة البوليس و البوليس وصل و بعد المعاينة و فتح المحضر راحوا بعد كده كلهم على القسم
…………….
فى المستشفى … رحيم خرج من اوضة العمليات ، رجله و ايده الشمال فى الجبس و راسه ملفوف معظمها بالشاش لان حصل له سحجات و جروح كتير فى وشه علاوة على الكدمات اللى فى جسمه بالكامل
عبد العزيز سال الدكتور بلهفة و قال : طمننى على ابنى يا دكتور
الدكتور : الحمدلله انها جت على اد كده ، الخبطة كانت شديدة جدا و ستر ربنا ان الكلى ما اتأثرتش بالصدمة ، لكن جنبه فيه كدمة شديدة و عنده ضلعين مكسورين ، غير ايده و رجله طبعا ، غير كده كل حاجة تانية مقدور عليها ، احنا اهم حاجة اتاكدنا و اتطمننا ان مافيش ارتجاج فى المخ و لا كسور فى الراس و ده فى حد ذاته نعمة كبيرة
عبد العزيز : اومال رأسه ملفوفة ليه كده يا دكتور
الدكتور : ده عشان الجروح و السحجات اللى فى وشه ماتتلوثش ، وهو دلوقتى نايم من اثر البنج ، و اما يصحى هيحس بالم و هنحط له مسكنات فى المحاليل و ان شاء الله تطمنوا عليه و يقوم بالسلامة باذن الله
فى اوضة رحيم كان الكل واقف حوالين السرير بتاعه من كل ناحية و هم مشفقين عليه جدا و زعلانين على الاصابات اللى فيه ، و سِليمة قعدت على حرف السرير و ايدها على راسه و عمالة تتمتم بكلمات الذكر الحكيم و هى بتعيط ، و بعدين ابتدت تمشى بايدها على وشه و جسمه كله
سلوان و هى بتحاول تهديها : اهدى شوية يا سِليمة ، و لازم نحمد ربنا انها جت على اد كده و ان ربنا نجاه
سِليمة و هى بتعيط : الحمدلله يا رب ، الحمدلله ، اللهم لا اعتراض على قضائك ، نجيه يارب ، نجيه بحق لا اله الا الله ، يارب انت عالم انه طيب و ابن حلال و قلبه ابيض ، نجيه عشان خاطر ابنه اللى لسه فى علم الغيب عندك و خاطر بناته يا رب ، نجيه لابوه و لاخواته يا رب ، نجيه عشان خاطر البيوت اللى قدرت انها تتفتح على اديه يا رب ، نجيه عشان خاطرى يارب .. ده انا ماصدقت الدنيا ضحكتلى بطلته على قلبى يارب ، يارب ده انت طبطبت على قلبى بيه بعد الجفا يارب ، حسبى الله و نعم الوكيل ، حسبى الله و نعم الوكيل
الكل اتأثر بكلام سِليمة و عياطها و معظمهم عيطوا على عياطها ، فعبد العزيز اتنهد و قرب من السرير قعد حنبها و طبطب عليها ، و سِليمة اول ما حست بيه اترمت فى حضنه و كملت عياط فعبد العزيز قال : يا بنتى كفاية كده ، اللى بتعمليه ده غلط عليكى و على اللى فى بطنك ، استهدى بالله و قولى الحمدلله انها جت غلى اد كده
سِليمة من وسط عياطها : و الله حمداه و شاكرة فاضلة يا خال ، بس نفسى اعرف استفاد ايه من عملته دى ، ليه يأذيه بالشكل ده
رامى انتبه على كلام سِليمة ان عبد الهادى ما كلمهوش تانى ، فخرج من الاوضة و اتصل على عبد الهادى اللى رد عليه و قال له انه فى القسم و حكى له باختصار اللى حصل
فرامى قال له انه هيتصل بالمحامى يروحلهم و انه مسافة السكة و يبقى عنده ، و رجع دخل الاوضة تانى عند رحيم و سحب ربيع على برة ، فنبيلة اخدت بالها ان فى حاجة فخرجت وراهم و سمعت رامى و هو بيحكى لربيع فقالت بخوف : معنى كده انهم ممكن يحبسوا عبد الهادى
رامى : انا لازم اروح لهم دلوقتى
ربيع : لا يا رامى ، انت تطلع على البيت تشوف شرايط المراقبة مسجلة اللى حصل ده و اللا لا ، و بعدين لو لقيتها فعلا سجلت الكلام ده تاخدها و تطلع بيها على القسم على ما نشوف المحامى هيقول ايه ، و انا هروح لهم على ما انت تيجى
نبيلة بقلق : طب و بابا ، هتقولوا له ايه
رامى بقلق : بابا لو عرف ان ناهد فى القسم ممكن يحصل له حاجة
ربيع بنرفزة : و هى راخرة بتتصرف من دماغها ، مش المفروض تسيبنا احنا نتصرف
نبيلة بتحذير : لو ناوى تبكتها لما تشوفها يا ربيع يبقى ما تروحش
ربيع : انا مش قصدى يا نبيلة ، بس اديكى شايفة النتيجة
رامى : انا كنت ناوى اعمل نفس اللى ناهد حاولت تعمله بس كنت مستنى اتطمن على رحيم الاول و اتاكد ان فعلا سامى اللى عملها
نبيلة : ناهد كانت نازلة بتصرخ من فوق و هى بتقول سامى خبط رحيم بالعربية
ربيع : و رحيم مانطقش غير اسمه قبل ما يغمى عليه
نبيلة : يعنى احنا لو كان عندنا شك فناهد متأكدة و شافت بعنيها ، و مش سهل عليها ابدا تشوفه و هو بيحاول يقتل اخوها و تسكت
ربيع : طب انا رايح لهم و انت يا رامى زى ما اتفقنا
نبيلة : لو بابا سأل عليكم اقول له ايه ، انا مش هعرف اخبى عليه
رامى : اندهى لسلوان فهميها اللى حصل و هى هتعرف تتصرف
بعد فترة قليلة عبد العزيز انتبه ان ربيع و رامى اختفوا من قدامه فبص لنبيلة و قال : اومال اخواتك راحوا فين كلهم
نبيلة بصت لسلوان اللى قالت بهدوء : اصل ناهد يا بابا تعبت شوية من كتر العياط فرامى صمم انها تروح تستريح ، و بعدين راح هو و ربيع القسم عشان يشوفوا المحضر اللى المستشفى عملته وصل لفين
عبد العزيز هز راسه بفهم و قال : طب كلميه يا سلوان خليه يجيب فلوس معاه من دولابى فى البيت و هو جاى
سلوان بثبات : حاضر يا بابا ، هخرج اكلمه من برة عشان الشبكة
و خرجت من الاوضة اتصلت على رامى اللى رد بسرعة و قال : ايوة يا سلوان
سلوان : ايوة يا رامى وصلت لايه
رامى : طمنينى الاول على رحيم ، مافيش جديد
سلوان : الحمدلله ، بس لسه مافاقش من البنج ، طمننى انت وصلت لايه
رامى : انا يا دوب براجع اللى اتسجل فى الكاميرات ، بس لسه ما وصلتش لحاجة
سلوان : طب انا قلت لبابا انك روحت مع ربيع القسم تشوفوا الاخبار
رامى و هو مركز مع الكاميرات : طب كويس
سلوان : و طلب منى اقول لك تعدى على البيت تجيب فلوس من الدولاب بتاعه
رامى : حاضر ، هجيب كل اللى ….
رامى سكت فجأة و هو بيبص على شاشة المراقبة بتركيز و هى مسجلة وقت حادثة رحيم بالتفصيل
سلوان بقلق : مالك يا رامى ، سكتت ليه ، لقيت حاجة
رامى : الحمدلله يا سلوان الكاميرا مسجلة كل حاجة بالتفصيل و وش سامى باين و واضح جدا
سلوان : الحمدلله ، على الله الكلام ده يحسن موقف عبد الهادى
رامى : ان شاء الله ، اقفلى دلوقتى عشان الحق اروح بالشريط لربيع و المحامى و نشوف هنعمل ايه
………………
فى القسم ، كان ربيع قاعد مع ناهد و عبد الهادى و المحامى فى الاوضة اللى فيها التحقيق و ربيع عرف ان سامى اتهم عبد الهادى و ناهد بانهم اتهجموا عليه و كانوا عاوزبن يقتلوه ، و طبعا كان فى شهود على عبد الهادى و هو بيضرب سامى فى بيته ، فالظابط بعد ما المحامى و ربيع حكوا له اللى حصل ، قال لهم ان موقف عبد الهادى وحش ، لان الاعتداء كان فى بيت سامى ، و ده بيدل على ثبوت النية بالتعدى عليه ، لكن ناهد ما حدش شهد انها عملت حاجة ، و مافيش ضدها غير كلام سامى و بس
رامى دخل عليهم و بعد السلام مد ايده بشريط المراقبة و قال للظابط : ده شريط بيأكد محاولة سامى فى انه يقتل اخونا و هو متعمد ده
الظابط مد ايده اخد الشريط و قال : رغم ان المفروض ان احنا اللى كنا جيبنا الشريط ده ، لكن انا هحرز الشريط مع القضية
المحامى : طب و عبد الهادى يا افندم
الظابط : للاسف يا متر ، التهمة مثبوتة عليه و بشهادة الشهود
المحامى : حضرتك ده كان عاوز يقتل صاحبه
الظابط : للاسف يا متر ، ده قانون
المحامى : طب ممكن حضرتك تخرجه بكفالة ، و تعتبرها مشاجرة
الظابط سكت شوية و بعدين قال : ماشى ، انا هأمر بالافراج عنه بكفالة ، لكن مش هقدر امشيها مشاجرة لان عندى اتهام مثبوت و شهود
المحامى : و بلاغ محاولة القتل يا فندم
الظابط : انا كده عملت المحضر و حرزت شريط المراقبة ، و هطلع امر حالا بالقبض على سامى ، و مش عاوزكم تقلقوا ابدا ، القانون هياخد مجراه
رامى وقتها هو اللى كان معاه فلوس فدفع الكفالة لعبد الهادى و خرجوا كلهم من القسم ، رامى اخدهم كلهم فى عربيته ، و عدى الاول على بيت عبد الهادى وصله و طلب منه يستريح ، و بعدين كان عاوز يوصل ناهد البيت ، لكن صممت ترجع معاهم تانى على المستشفى عشان تطمن على رحيم
و هم فى العربية ، رامى بص لناهد و قال لها : انا نفسى افهم كنتى بتفكرى فى ايه لما روحتيله
ناهد : كان نفسى اخلص منه و اخلص الكل من شره
رامى : و تودى نفسك فى داهية و تدمرى مستقبلك
ناهد : فين المستقبل ده ، من يوم ما دخل حياتى و هو نهاها و دمرها
ربيع : و مافكرتيش لحظة واحدة ان عمرك ما هتقدرى عليه ، لانه مهما ان كان فهو راجل و قوته اضعاف قوتك
رامى : انا مش فارق معايا دلوقتى غير الراجل اللى راح فى الرجلين بسببنا ده
ربيع : ما تقلقش ، ان شاء الله هيبقى لها حل ، بس اهم حاجة ماحدش يجيب سيرة لبابا بحاجة دلوقتى لحد ما نشوف هنعمل ايه
ربيع لاحظ ان رامى ماشى فى طريق غير طريق المستشفى فسأله و قال : انت رايح على فين
رامى : تعالوا نجيب لهم اكل ، زمانهم واقعين و ما اكلوش ، و بعد كده هاخد سلوان و نبيلة ارجعهم البيت عشان خاطر الولاد زمانهم مرعوبين و هم لوحدهم
ربيع : نبيلة كلمتهم و طمنتهم
فى المستشفى اول ما وصلوا ، لقوا عبد الهادى هناك ، فرامى قال له باستغراب : هو انا مش لسه موصلك البيت
عبد الهادى باحراج : جيت اجيب فلوس الكفالة ، اكيد هتحتاجولها
رامى : فلوس ايه اللى بتفكر فيها بس دلوقتى يا هادى
ربيع : و بعدين ما تنساش يا عبد الهادى ان اللى حصل معاك النهاردة ده بسببنا ، و لولا انك روحت ورا ناهد ما كانش حصل اللى حصل
عبد الهادى : و ما حدش ابدا ينسى ان رحيم اخويا اللى طلعت بيه من الدنيا و لا يمكن ابدا اعرف ان حد اتعمد انه يأذيه و اقف اتفرج ، و كمان لا يمكن اتفرج عليه و هو بيمد ايده على ناهد و ما اكسرهالوش
ربيع حس انه خجلان من ظنه السئ فى عبد الهادى فطبطب على كتفه و قال بلهجة مليانة ندم : رحيم فعلا كان عنده حق فى كل كلمة كان بيقولها عنك
ناهد كانت واقفة بتسمع الكلام اللى بيتقال و جواها حرب كبيرة بينها و بين نفسها ، كانت زعلانة على اللى حصل لعبد الهادى بسببها ، و فخورة بدفاعه عنها ، و خايفة ان ممكن القضية تكبر عن حجمها ، لكن فى نفس الوقت كانت مستريحة ان ربيع ابتدى يغير معاملته مع عبد الهادى
انتبهت على عبد العزيز و هو بيقرب منها و بيقول لها : انتى مش كنتى روحتى يا بنتى ايه اللى رجعك تانى ، ده انا كنت متطمن انك مع الولاد
رامى : ابدا يا بابا ، انا ما رضيتش اسيبها لوحدها لما لقيتها قلقانة على رحيم ، فقلت اجيبها معايا تانى و تبقى تروح مع اختها ، و كمان تعالوا ياللا جيبنالكم اكل ، ياللا عشان تاكلوا لقمة
عبد العزيز : و مين له نفس انه ياكل يا ابنى قبل ما نتطمن على اخوك
ربيع و هو بيغمز لعبد العزيز و بيشاور له على سِليمة اللى دموعها مانشفتش من على وشها : لا يا بابا الكل لازم ياكل على الاقل لما رحيم يبتدى يفوق ان شاء الله يلاقينا كلنا حواليه و احنا واقفين على رجلينا
عبد العزيز : ما هو فاق يا ابنى ، بس مابطلش يتوجع لحد ما الدكتور حطله مسكن فى المحلول خلاه نام تانى
عبد الهادى براحة : طب الحمدلله يا عمى ، معنى كده انه بخير و ان كان على الوجع ده شئ متوقع ، و ان شاء الله واحدة واحدة هيخف و يرجع من تانى زى الفل
رامى مد ايده بسندوتش لسِليمة و قال : ياللا يا سِليمة كلى لك حاجة تسندك
سِليمة هزت راسها بالرفض ، فسلوان قربت منها و قالت لها : لا يا سِليمة انتى دلوقتى مش مسئولة عن نفسك و بس ، انتى مسئولة عن روح تانية جواكى ، و ربنا هيحاسبك عليها ، هو انا برضة اللى هقول لك الكلام ده
نبيلة : ياللا يا حبيبتى اسمعى كلام اختك و خدى منها السندوتش ، عشان انا عاوزة اروح اتطمن على الولاد ، و مش همشى قبل ما تاكلى
فضلوا يضغطوا عليها و على عبد العزيز على ما اكلوا ، و اتفقوا انهم كلهم هيرجعوا البيت و ييجوا تانى يوم ، لكن سِليمة صممت تفضل مع رحيم ، فربيع و عبد الهادى هم كمان فضلوا معاها ، و رامى اخد الباقى روحهم البيت
بعد ما عدا وقت مش قليل ، سِليمة عينها راحت فى النوم و هى قاعدة تقرا قرآن و ماسكة ايد رحيم السليمة ، بس صحيت على صوت تأوهات رحيم ، فسِليمة قالت له بلهفة : سلامتك يا نن عينى ، ايه اللى بيوجعك
رحيم : كلى يا سِليمة ، جسمى كله واجعنى و راسى ، حاسس ان عندى شواكيش بتدقدق فى دماغى ، مش قادر
سِليمة : هندهلك على حد يديك مسكن
رحيم : مين هنا معاكى
سِليمة : ربيع و هادى قاعدين برة
رحيم : اندهيلهم
سِليمة : حاضر ، على عينى
سِليمة فتحت الباب لقت ربيع و هادى ساندين راسهم على الحيطة و راهم و رايحين فى النوم ، فقربت من ربيع و هزته فى كتفه بالراحة و هى بتنده عليه ، فانتبه لها و فال بلهفة : فى حاجة يا سِليمة ، رحيم كويس
سِليمة : معلش يا ربيع صحيتك ، بس رحيم صحى و عاوزك انت و هادى
ربيع بص على هادى و هزه صحاه و قال له : رحيم صحى و عاوزنا
عبد الهادى قام وقف بسرعة و هو بيقول : خير فى ايه
دخلوا لرحيم اللى لقوه بيتأوه بالراحة فعبد الهادى قال له بلهفة : الف سلامة عليك يا صاحبى ، قوللى محتاج ايه
ربيع : سلامتك يا حبيبى ، الحمدلله ان ربنا طمننى عليك
رحيم : الله يسلمكم ، عاوزكم تعرفوا ان سامى هو اللى كان سايق العربية
ربيع : مش عاوزك تقلق ، احنا عرفنا كل حاجة ، و قلنا للظابط اللى بيحقق و سلمناه كمان شريط المراقبة اللى فيه الحادثة ، و الظابط اتحفظ عليه
رحيم : الحمدلله ، كنت خايف لا يطول حد منكم بشره
ربيع بضحك : لا ما تقلقش ، هادى هو اللى طاله ، و ظبطه
رحيم : ايه اللى حصل
ربيع حكى لرحيم كل اللى حصل و قال له ان عبد العزيز ما يعرفش الكلام ده
رحيم بقلق : و ناهد عاملة ايه
ربيع : ماتقلقش ، هتبقى بخير ان شاء الله
رحيم : طب انا موجوع اوى و عاوز مسكن
عبد الهادى : انا هنده للدكتور حالا ييجى يبص عليك
و بعد ما عبد الهادى خرج ، رحيم بص لربيع و قال له : قبل ما يحصل اللى حصل ده ، هادى طلب منى ايد ناهد ، و انا وافقت
- يتبع الفصل التالي اضغط على (رواية سليمة) اسم الرواية