رواية مين حب مين الفصل الحادي عشر 11 - بقلم سارة محمد
حور اتديرت بسرعه وبصيت لسيف
وبصدمه : انت بتقول اى؟
سيف : بقول الى سمعتيه، انا لسا عارف امبارح بس وكنت هقولك النهارده بس انتى الى استعجلتى ومشيتى
حور بصوت عالى : انت كداب
سيف : مش مصدقانى روحى حللى او روحى شوفى التحاليل الى عاملينهالك فالمستشفى
حور : وانت عاوز منى اى بقا دالوقتى يا سيف، ممكن اعرف؟
سيف : عاوز طبعاً جوازنا يستمر، ونربى ابننا
حور : اااه طيب ويقين؟
سيف : هتجوزها ما انا قولتلك
حور بضحك : اتصدق انا كنت عاميه صحيح، انا مكنتش واخده بالى من نقطه معينه جدا يا سيف بس الحمدلله انت لفت نظرى ليها
سيف : وهى ايه النقطه دى بقا
حور : ان انت عينك فارغه ميلهاش الا التراب يا سيف ولو انت فاكر ان الى فبطنى ده هيربطنى بيك فهنزله من النهارده
سيف وشه طلع نار وبصوت عالى : انتى اتجننتى ولا اى؟
حور وهى بتفتح الباب : متنساش تبعتلى ورقه طلاقى يا دكتور
سيف بصوت عالى : لو خطيتى خطوه واحده يا حور بره الشقه ما انتيش عارفه ايه الى هيحصلك وانا تعبان ومش عاوز مناهده
اقفلى الباب وادخلى
حور بتجاهل لسا بتحرك رجليها بره باب الشقه سيف شدها من ايديها ورفعها على كتفه ودخل الأوضه ورماها على السرير
وهى مصدومه
سيف بعصبيه شديده : اسمعى بقا، علشان انتى مُصره تشوفى اسوء ما عندى، لبس قصير ميتنزلش بيه الشارع ولبستى ونزلتى، قصيتى شعرك من غير متستأذنينى، مخليه كل زمايلك الشباب ياخدزا عليكى زياده عن اللزوم، جايبك اخر مره من عياده سى احمد الساعه 12 بالليل كُل ده وناسيه يا هانم ان ليكى جوز اصلاً
خروج من البيت مفيش، وهبل انا مش عاوز ، وكلام اهبل وعبيط زى هنزل الى فبطنى او طلقنى هتتعاقبى عليه
علشان انتى بتستعملى حريتك غلط اساساً
حور قامت اتعدلت وقعدت على السرير : لا وانت ما شاء الله مستعمل حريتك صح خالص
سيف : انا راجل والشرع محللى اربعه ومبعملش حاجه غلط
حور بصريخ : انا بكرهك… بكرهك
سيف : ليكى حق تكرهينى علشان اديتك كم الحريه ده من الأول انا الى غلطان
حور بضحك : تمام يا سيف، يعنى انت هتحبسنى، وتتجوز عليا، ومش هتطلقنى صح كدا؟
سيف : اه وارجعى بقا لعقلك انا عارف ان احمد ده هو الى ملى دماغك الفتره الى فاتت وانا هعرف ازاى اتعامل معاه الفتره الجايه دى
حور بأيتسامه : طيب لو قولتلك ان الى فبطنى ده مش ابنك
سيف قرب من حور جامد وراح باصص فعينيها وقايلها
العبى غيرها يا شاطره
حور ببرود اعصاب : انا بحب احمد
سيف لطشها بالقلم وقت على السرير
سيف : هقولهالك تانى يا حور الزمى حدودك واعرفى انك بتتعاملى مع جوزك
حور قامت قعدت تانى على السرير وهى بتتألم
وقالتله : لو اتجوزتها وانا على ذمتك ،انا هنزل الى فبطنى
سيف : انتى عارفه انا بعد الشهر التالت بيكون الموضوع صعب شويا والحمل بيكون ثبت خلاص يدكتوره
حور : لا ما هو انا بقا هعرف اتخلص منه وقتها بطريقتى
سيف بعصبيه : انتى فاكره انك كدا بتمسكينى من ايدى الى بتوجعنى؟
حور : احسبها زى ما تحسبها انا اساساً ولا عاوزاك وولا عاوزا الى فبطنى ده
تليفون حور رن
سيف : هاتى التليفون ده
حور : لاء …
سيف بعصبيه : قولتلك هاتى التليفون ده يا حور
حور : وانا قولتلك لاء يا سيف
سيف شد التليفون من ايديها ورماه على الأرض وداس عليه كسره
وقالها : انا بقا مبسمحش لمراتى تكلم رجاله غريبه وخرج من باب الأوضه وقفل الباب وراه
وبعد ربع ساعه خبط على باب الأوضه ودخل
اشربى كبايه اللبن دى انا عارف انك بتحبى اللبن
حور : انا لا هاكل ولا هشرب واتفضل اخرج بره
سيف : براحتك الى بياكل على درسه بينفع نفسه
سيف فضل فالبيت بقيت اليوم مخرجش خالص وهى قاعده فأوضتها وهو قاعد فأوضته
وتانى يوم سيف حضر الفطار وخبط على باب اوضتها
يالا يا حور الفطار
وفجأه الباب خبط سيف راح يفتح لقاها يقين
يقين : مالك يا حبيبى، اول معرفت انك تعبان من امبارح جيت جرى اتطمن عليك وبعدين راحت زقاه وداخله قاعده فى الصالون
ايه ده الله انا شامه ريحه بيض بالبسطرمه
سيف راح وقف قدام يقين
سيف : يقين ممكن تروحى دالوقتى عالمستشفى وانا هاجى وراكى
يقين : لا يا روحى انا رجلى على رجلك ومش هتحرك من هنا غير بيك فضل باصيصلها وبيفكر يعمل ايه
يقين : اى دا دم !!
وفجأه بيدير لقا حور واقفه وراه ورجليها نازل عليها دم
حور بعياط وهى خايفه وبترتعش وحاطه ايديها على بطنها ويقين قاعده مصدومه
حور : سييف…
•تابع الفصل التالي "رواية مين حب مين" اضغط على اسم الرواية