رواية ذات 17 عاما ولكن الفصل الرابع والثلاثون 34
البارت34
انا ياسين المنشاوى الابن الاكبر لعيله المنشاوى ومتعودتش اقول كلمه وارجع فيها او اللى اعوزه ميتنفذش.
احمد:بردو ولا يهمنى روح اعمل شويتين دول على حد تانى.
ومسك منال وشدها اليه.
ليسحبها ياسين اليه ويعمر السلاح وفى منتصف النزاع والمشاجره بينهم خرجت رصاصه فى صدر احمد.
منال بخوف وهى تنزل لمستوى احمد:الله يخربيتك انت عملت ايه تطلب الاسعاف بسرعه.
ياسين:معرفش الرصاصه طلعت غصب عنى وبعدين اسعاف ايه انتى عايزانى اروح فى داهيه.
منال:امال هتسيبو كدا هيموت ونروح كلنا فى داهيه.
ياسين:اسكتى شويه خلينى افكر اعمل ايه.بس لاقيتها اخرج ياسين هاتفه من جيبه واتصل باحد رجاله:جهزلى العربيه قدام الباب فورا يلا.
ياسين نظر لمنال:بصي انا هخده ونروح بيه المستشفى واللى يسال نقوله انى كنت عامل حفله عندى فى البيت وهو اتهجم عليا وانا طلعت سلاحى اهدده وهو بيشده منى طلعت رصاصه غلط ماشي.
منال:ياسلام وهما هيصدقونا كدا عادى احنا هنروح فى داهيه.
ياسين:اهدى وركزى ولو سمعتى كلامى هنخرج منها احنا هنكلم صحابنا يجو يشهدو انهم كانو سهرانين معانا وشافو احمد دا وهو بيتهجم عليا فى بيتى الاول وانا اضطريت ادافع عن نفسي فهمتى وانى اخده اوديه المستشفى دا اكبر دليل انى مكنش قصدى اقتله وان الرصاصه طلعت غلط وكدا.
منال:مش عارفه انا خايفه.
ياسين:اسمعى كلامى ونفذيه واحنا هنخرج.منها يا انا هخليكى انتى تلبسيها واقول انك اخدتى سلاحى من ورايا وضربيته والناس اللى كانت هتشهد معانا سهله اخليها تشهد عليكى وتشليها لوحدك.
منال:ايه لا انا مش عايزة اتسجن مش عايزة اروح فى داهيه.
ياسين:خلاص يبقى تسمعى كلامى يلا بينا.
................نرجع تانى بالاحداث................
جاسر:بس كدا وخرجو منها بحجه الدفاع عن النفس وعمى طلقها وهى بعد شهور العده اتجوزت ياسين دا وسافرو بعد ماصفى شغله فى مصر واخدت رهف معاها علشان تصرف من فلوس عمى بردو وبعديها بفتره عمى بدا يتعب وعرف انه عنده سرطان.
زياد:يااااه كل دا يحصل ومتقوليش امال ليه الكل عارف انه مات طبيعى مش مقتول.
جاسر:جدى اللى عمل كدا علشانى انا وفريد مرضاش يخلينا نكبر مع الحقيقه دى وعلشان نعرف نتعامل مع رهف بنت عمنا من غير حساسيه ولا اى حاجه.بس انا كنت كبير وفاهم وفعلا اخدت وقت كدا مش بتعامل مع رهف خالص وكل ماتيجى تتعامل معايا كنت برد بعنف لحد ما اتجنبتنى خالص واتربت عندها عقده ابيه دى والخوف منى حتى انا من فتره صغيره نسيت الحوار دا وهى فكرتنى وعرفتنى ليه كانت واخده جمب.
زياد:وانت قولتلها الحقيقه.
جاسر:لا طبعا قولتلها انى نفسيتى كانت تعبانه من وفاه والدى والمسؤليه اللى كنت فيها وكدا يعنى انا مقدرش اقولها حاجه زى دى.
زياد:يبقى ليك حق فى اللى عملته فيه النهارده انا لو منك كنت عملت اكتر من كدا بصراحه.
جاسر:يابنى في حاجه اسمها فن الانتقام انا كان ادامى كذا فرصه اقتله فيها ومن غير ما اضر كمان بس لا الموت راحه ليه انما لما اوقعوه فى الصفقه يدفع فيها كل فلوسه وكمان يبقى ليه مديون كمان ارجعه يشحت فى الشوارع هو ومرات عمى دا اكبر عذاب ليهم ولسه كمان الخطه اللى جايه لما يعرفو ان انا هشتري كل املاكهم وارميهم فى الشارع ويتحبسو ويعفنو فى السجن بسبب الديون اللى عليهم وهناك بقى هوصي عليهم وصيه هخلى اقامتهم تبقى 5نجوم.
ويضحك جاسر ضحكه الانتصار.
زياد:انت كمان مخطط تشتري املاكهم ازاى وهما مش عارضينها للبيع ومش هيرضو يبعولك انت بذات.
جاسر:كدا كدا هيبعها امال هيوفر تمن الصفقه ازاى وبعدين انت مين قالك انى هظهر فى الصورة هم هيتفجاو ان انا اللى اشتريت زى مااتفاجاو كدا لما لاقونى فى المزاد.
زياد:ياااه دا انت مخطط لكل حاجه بالملى.
جاسر:امال ايه دا قاعد سنين مستنى اللحظه دى ولسه لما اشوفهم فى السجن ساعتها بس اقدر ارفع راسي قدام امى واقولها انا جبت حق بابا.
زياد:ان شاء الله هتجيب حقه وانت خلاص عملت اول خطوه اهو وبتحاربهم بنفس سلاحهم الخداع والغش.
جاسر:لازم كان لازم يديقو الظلم اللى عملوه فى غيرهم.
وفجاه يقتحم رجل المكتب جاسر.
سهى:بافندم مينفعش كدا ايه الاسلوب دا.
جاسر:اطلعى انتى ياسهى.
الراجل الغريب:انت مفكر كدا انك قدرت تهزمنى لا يبقى نسيت انا مين واقدر اعمل ايه.
جاسر:لا مش ناسي انت مين بس شكلك كدا انت اللى نسيت انا جاسر احمد ثابت فاكره وانت عارف انا اقدر اعمل ايه ويبقى دفاع عن النفس بردو ولا ايه.
ياسين المنشاوى:انت بتهددنى ميبقاش انا ياسين المنشاوى الا اعرف اردلك اللى انت عملته دا كويس ويبقى انا حذرت وانت حر.
وخرج من المكتب وذهب زياد ليفرق الموظفين من امام مكتب جاسر:انتو واقفين كدا ليه يلا كل واحد على شغله.
ورجع زياد لجاسر بخوف:انت لازم تبلغ عن الراجل دا هددك ياجاسر ولسه منعرفش ممكن يعمل ايه.
جاسر:ولا يقدر يعمل حاجه دول كلمتين هبل قلهم من وجع القلم اللى انا عطتهوله مش اكتر.
زياد:بس بردو لازم نبلغ احنا مش لازم نستهون بكلام الراجل دا.
جاسر:ياعم بقولك كلمتين بيقولهم كدا وخلاص جمد قلبك بقى ومتبقاش خواف كدا.
زياد:ربنا يستر ويعدى الايام اللى جايه دى على خير.
جاسر:بقولك ايه انت هتفضل كدا وهتضيع عليا لذه انتصارى انا قايم هروح اجيب رهف من المدرسه ونحتفل سوا انا وهى فى البيت.
زياد:طب ابقى خد حد من الجارد معاك وانا هكلم شركه امن تبعت حد يأمن الشقه.
جاسر:يوووه عليك يازياد انت مش بتسمع الكلام ليه وبعدين كل دا ممكن يخوف رهف ويوتروها وانا مش عايز كدا عايزها تعرف انى اخدت حق السنين العذاب اللى كانت عايشاهم معاه هو وابنه.
زياد:بقولك ايه اركن حنيتك ورومانسبتك كدا على جنب دلوقتى امانك وحمايتك اهم واكيد رهف مش هتكون مبسوطه لما يجرالك حاجه بعيد الشر.
جاسر:ولا متبقاش تقعد مع امى وامك كتير علشان بقيت بتتعدى منهم يلا سلام وانت عامل زى خالتى كدا.
وخرج جاسر وهو يضحك ومبتسم تارك زيادفى خوفه وقلقه على صاحب وعمره وقله حيلته وعجزه لانه يعلم جيدا ان جاسر مستحيل يغير رايه فى موضوع الحراسه والبلاغ.وهو فى حيره من امره فكيف يساعد جاسر وهو لم يسمح له بمساعدته.
ذهب جاسر لرهف عند المدرسه استقبلها فى السيارته.
جاسر:اهلا يارور عامله ايه.