رواية اليتيمه والوحش الفصل الرابع 4 - بقلم نورهان اشرف

رواية اليتيمه والوحش الفصل الرابع 4

توسعت عينه من الصدمه مصدوم انه اضرب بالقلم ومن مين من بت ملهاش لازم من واجه نظره

هند بقرف :القلم ده عشان تفوق يمكن تعرف حجم المصيبه اللى انت فيها اصل اوع تكون فاكر ان ربنا هيسيبك او هيسبنى احنا الاتنين ربنا هينتقم مننا عشان عصينا

اقترب عزت منها و مسكها من ايدها  وقال: انتى عارفه انا ممكن اعمل فيكى اى انتى عارفه انا ممكن ارد القلم ده ليكى ازاى بس انا مش هعمل حاجه مش عشانك لا انا مش هعمل حاجه عشان امك بس اصل انا قلبي طيب 

هند بسخرية: يا حنين تصدق الدمعه هتفر من عينى

 نظر لها بقرف وقال :يلا اطلعى برا بدل مخليكى تندمى على اليوم اللى اتولدتى فيه 

خرجت هند من المشفى وقعدت فى العربيه جمب ولدتها 

فضه :هند انا عاوزه افهم فى اى بينك وبين الراجل اللى جواء ده انا مش مصدقه انه بيعمل كدا لله 

هند بسخرية:يعنى هيكون في اى يا ماما بس 

فضه :شوفى انتى يا بنت بطنى 

بصت ليها هند بخوف ونظرات فى الاتجاه الاخر 

رجعت فضه و هند ل حياتهم تانى و حاولت هند تنساه الى حصل او بتحاول تنساه لان اللى حصله معاها كان دائما ملازمها فى النوم و الحياه ام عن عزت نسي هند ونسي كل اللى حصل ورجع تانى لحياته العاديه بس كان دائما بيدور على بنت تديله الشعور اللى عاشه مع هند 

بعد مرور شهرين

كان قاعد فى مكتبه بيشتغل بكل هدوء وفجاه دخلت عليه بتول زوجته او طليقته 

عزت بغضب:انتى اى اللى دخلك هنا ودخلتى هنا ازاى 

بتول بهدوء:مالك يا زيزو فيك اى انا جايه عشان اطمن عليك اصل انت واحشني اوي 

عزت بقرف:بقولك اى يا بتول انا مش عاوز واجع دماغ وبعدين انا مش فضيلك اصلا

اقتربت منه بتول للغايه  واخذت تداعب شعره وقالت : تصدق بقا انى  زعلانه منك و اوى كمان بقا يا نوتى نسيت بتول حبيبتك 

عزت بسخرية اكبر : تخيلي بقا انك مش واحشنى ولا حته بفكر فيكى ولا حته فكر انتى مين انا لو افتكرتك بجد هبقا نوتى 

ضغط بتول على شفايفها وقالت :يا راجل ده انا قربت اصدقك 

بعد عزت ايدها من علي شعره وقال :لا صدقي و قولى انتى عاوزه اى بدل ماجيب الامن يرميكي برا اصل مش عاوز حاجه توسخ المستشفى

بتول :اى يا زيزو مالك مش انا بتول حبيبتك اللى كنت بتتمنا منها ضحكه ولو صغيره اى الى غيرك

عزت بسخرية وهو يجلس على كرسيه :هو انتى متعرفش ولا انا مقولتلكيش اسكتى مش انا اتجوزت لا وكمان مراتى و حبيبت قلبي حامل عقبالك بقا يا لولو

بتول بصدمه:اى الى انت بتقوله ده يا عزت اتجوزت  انت بتهزر ولا بتقول كدا عشان تحرك قلبي ناحيتك

عزت بملل:قلب مين يا لولو ده انا متجوز ست ستك كمان اه بس لو شوفتيها انتى عارفه دى مش نستنى انتى مين لا ده انا عاوز انساه حياتى قبلها ومفتكرش غير اللى معاها دى زاى ما بيقول دي مش ستهم لا دى ست ستهم 

بتول :ونسيت حبك ليا 

عزت بغناء:حب اى اللى انت جاي تقول عليه انت عارف قبل معناه الحب اى يا لولو انا لم شوفت هند مراتى عرفت معانا الحب اللى بجد اه وبعدين يلا اخرجى برا اصل مراتى بتغير عليا موت وانا مش عاوزها تزعل منى 

لم تتحمل بتول الاهانه اكثر من كدا خرجت من المكتب وهى تحاول ان تتمسك نعم هى لا تحب عزت ولكن كان يكفيها هوسه و حبه لها 

ام عن عزت لا يصدق انه فعل هذا مع من كنت اهم شئ فى حياته لا يصدق انه قال ذلك ولا يعرف لماذا جات هند على لسانه 

ام عند هند كنت تجلس فى غرفتها تبكى من تلك المصبيه الجديده فاهى كنت تحاول ان تنساه ما فعله معاها عزت ولكن بتلك الكارثه التى اصبحت تنموا بدخلها المصبيه اكبر كيف سوف تخبر امها بما حدث هل تقول لها انها ضحيه بنفسها لاجل امها ام تقول ان هذا حدث اغتصاب لا اكثر

دخلت فضه الاوضه على هند وقالت:انا النهارده يا قتل يا مقتول انا عاوزه اعرف فيكى اى متغيره ليه من ساعت ما كنت فى المستشفى وانتى حالك اتبدل 

هند بحزن :ميفش حاجه يا ماما تعبانه

فضه بخوف:لا فيكى يا هند انا قلبي واجعنى عليكى وبيقولى ان فى كارثه حصلت طمنى قلبي يا هند

هند بنهيار:اه يا امى فى كارثه وكارثه كبيره كمان انا حامل 

فضه بصدمه:اى حامل ازاى و من مين انطقي قولى قبل ما اقتلك وغسل عارك بايدي

هند ببكاء:عشان تعملى العملية عشان انقذك من الموت عشان مترحيش منى 

فضه بعويل:يرتك سبتيني اموت يارتني كنت موت و مشوفتش اليوم ده ليه يا هند ليه يا بنتى كسرتي راسي وحنتي ضهري انتى عارفه انتى عملتى في نفسك و فيا اى انتى عارفه انا لو موت دلوقتي هقبل ابوكى ازاى انطقي قولى 

هند بصراخ:طب انا كان فى ايدى اى اعمله كنت اتصرف ازاى اسيبك تموتى يعنى ولا كنت اعمل اى

فضه  بقوه:احنا لازم نروح ل اى دكتور عشان ننزل الفضيحه الى فى بطنك و هنمشي من المنطقة هنا بدل ما تبقا فضحتك اكبر فاهمه

هند بحزن:انا مش عاوزه انزله ، حرام يا امى ده روح ملوش ذنب فى اللى حصل ولا انا كمان ليا ذنب

 •تابع الفصل التالي "رواية اليتيمه والوحش" اضغط على اسم الرواية